Op zondag 24 mei werd weer een ouderwetse Toro rit gereden, nog niet vanuit het Strandhuys maar langzaam maar zeker groeien we naar het moment om daar te starten en ook weer te eindigen. We hebben die gezelligheid op het terras al zo lang moeten missen en dat geldt ook voor de Kwaremontjes en de herstel-frikadel. Frank en Rian, het duurt niet lang meer of we zitten er weer!
Vandaag reden we een rit welke door Lisette was proefgereden en met enige aanpassingen van de proefrit gingen we het avontuur met Lisette aan. Een belangrijk verschil met de proefrit was de wind, toen niet aanwezig maar deze zondag stond er een straffe wind uit het westen. Dat betekende voor de ronde eerst met de wind in de rug en en vervolgens met wind op kop terug naar huis. Op voorhand niet echt een ideale verdeling.
Om 9:00 uur verzamelden Boudewijn, Leo, Sjel, Sebas, Kevin, Rob, gastrijder Charlie en ik (Bart) zich bij ons vertrekpunt huize Petie aan de Zuidzijde haven. Iets over negen gaf onze ritkapitein Lisette het vertreksignaal, vol goede moed vertrokken we en pikten ondertussen nog Maickel op, die had de kapitein even over het hoofd gezien. Een groep van 11 dus! Jammer dat Tom, Edwin en Constant andere activiteiten of andere vrienden hadden om mee te fietsen.
Doel van de tocht; via Wouwse Plantage, bovenlangs Essen, Visdonk in Roosendaal, onderlangs Schijf, langs Sprundel en Etten-Leur naar Oudenbosch, Oud-Gastel en via Kruisland ergens naar huis. Geplande afstand 86 km.
Met de wind in de rug zat het tempo er gelijk goed in, tenminste zo voelde het voor mij wel. Dat bleek later ook wel uit de PR’etjes op Strava. Maar de rest van de groep ging hier met 2 vingers in de neus al vrolijk keuvelend over het asfalt. Tot Essen was het voor velen een redelijk bekende route, maar dat veranderde daarna wel. Via mooie bospaden reden we over de Moersebaan richting De Dood in Rucphen. What’s in a name zullen we maar denken. Gelukkig zat er nog niemand stuk op dat moment. Sterker nog, Charlie en Sebas moesten nog even krachten meten op een klinkerwegje. Wat een bravoure!
Bou verloor onderweg ook nog zijn bidon die vervolgens door Lisette vakkundig plat werd gereden. Gelukkig bleef iederen op de fiets zitten.
En verder ging onze tocht, terwijl donkere luchten zich al begonnen te manifesteren reden we rond Sprundel en Willebrord naar Etten-Leur om van daar naar Oudenbosch af te buigen. Tot zover met de wind mee dus.
We hadden er toen al 55 km op zitten, nog een 30 naar huis dachten we toen nog. Terwijl de eerste druppels vielen en de temperatuur naar 13 graden zakte, passeerden we de Baseliek. Onze kopmensen bleven goed werk verrichten en er werd lekker doorgewisseld.
Oud Gastel op zondagmorgen in de regen is ook geen plek waar je graag wil zijn, dus daar kachelden we met 30/uur snel voorbij richting Kruisland.
Daar ging het even mis in de route, onze ritkapitein stuurde ons daar verkeerd, dat was de voorbode voor de laatste kilometers.
Het idee om nog even koffie te gaan drinken bij Edwin werd al snel verworpen, die was waarschijnlijk nog een steigertje aan het bouwen met Laura op dit tijdstip…
Wouw kwam in zicht en op het moment dat ik dacht dat we aan de laatste kilometers begonnen, draaiden we weer met de wind mee en kwam er nog een hele lus richting Nispen bij. Trainen op karakter noemen ze dat. En op dat moment werd het ook wel duidelijk dat die 86 km er meer zouden gaan worden.
Het laatste stuk op karakter en met de nodige duwtjes in de rug richting huis. Op de finale van de Markies werd nog even aangezet door een aantal waardoor onze hele Toro club uiteenviel in 2 delen. De groep StayOkay en de groep De Berk zal ik ze maar noemen. Ik zat in die laatste groep waardoor het aantal overwegpassages tot 8 kwam. Toch een stukje beroepsdeformatie om ze te tellen.
Na 99,9 km kwamen we aan bij de zuipkeet van Joop en Anja. Voor Charlie reden genoeg om nog even de draai van de Kaai te rijden om toch die 100 te halen.
Joop had gezorgd voor lekkere biertjes zoals Blonde Snol om ons aan op te warmen. De dames van de club kregen daarnaast nog een lekker kleedje en de kachel werd opgestookt.
En toen Anja daarna nog met broodjes knakworst kwam aanzetten was de vermoeidheid snel vergeten.
Als laatste kregen we nog een mooie rondleiding van aannemer Joop in de bouwput die later keuken gaat heten. Respect Joop en Anja, veel werk maar het gaat zeker mooi worden!
PS : Lisette bedankt voor de afwisselende tocht, het mooie weer en de extra kilometers! (Ik heb er toch van genoten hoor).
