“Goedemorgen!” Dat is het codewoord voor de zondagochtend. Als je dat appt in de ‘el toro groepsapp’ dan ga je mee, dan wordt er op je gewacht, dan mag je op kop, of uit de wind, het maakt eigenlijk niet uit, maar je bent erbij. Deze zondag niet anders. Ik was al wakker, had zin om goedemorgen te appen en eigenlijk ook wel om ‘lekker’ (hier dacht ik later anders over🙄) mee te fietsen. De dag ervoor had Leo al heel creatief een starttijd doorgestuurd, niet wetende dat dit voor het laatst een starttijd bij de Kraaijenberg zou zijn. Hierover later meer. 9.04 uur werd het dit keer. De groep zou niet al te groot zijn, Tom had papadienst, Sebas zou met de heren van de band gaan fietsen, Maickel zag het niet zitten om met de restanten van de vorige avond nog in zijn lijf te gaan fietsen, Boudewijn moest weer prioriteiten stellen en liet op het laatste moment weten het niet te redden. Wie waren er wel? Nou Edwin! Terug van weggeweest, vastbesloten om vanaf vorige week gewoon wekelijks weer mee te draaien. Joop en Kevin, natuurlijk, Leo en ik.
Leo, wat neemt hij zijn taak als CEO toch serieus. Maar wat blijkt nu hij is dol op publiciteit. Afgelopen week stond er al een interview met ons aller Leo op nos.nl. En deze zondag bij de Kraaienberg was het weer raak. Er stonden twee mannen bij ons verzamelpunt. Ik zei ze nog gewoon ‘goedemorgen’ maar Leo maakte een wat uitgebreider praatje en belandde weer met naam en toenaam dit keer in BN de Stem. Wat bleek nu het was een BOA. Er hangen sinds kort van die kleine bordjes met verboden voor fietsers beneden bij de parkeerplaats. We mogen hier helemaal niet meer komen met de MTB. Mountainbikers veroorzaken namelijk veel overlast, zijn asociaal, luidruchtig..
Gelukkig mochten we nog gewoon fietsend de Kraaijenberg verlaten, wat we dan ook maar deden. Onder leiding van Leo, natuurlijk. Bij de eerste bocht waren we Edwin al kwijt, maar gelukkig kwam hij al snel weer uit het bos gestuiterd. Er werd geopperd dat we met een mooi cluppie waren om eens goed van gedachten te wisselen, dieren te spotten, van de natuur te genieten. Tja… Hup daar gingen we links af één of ander padje in. Binnen no time geen idee meer waar we waren, alle zeilen bij in de achtervolging op Kevin, Leo en Joop. Geen tijd meer om te genieten van de restjes sneeuw die de omgeving zo winters mooi maakten.
Hop het bos weer uit en huh we waren bij Stay okay. Door naar de groene route. Ah die ken ik al een beetje, vlak, even bijkomen. Nou niet hoor, want je kan die groene route ook net niet fietsen en al die padjes eromheen zijn iets uitdagender zeg maar.
Joop roept iets over hartslag, ik kijk ook eens hoe het ermee gesteld is: 174. Oké, dat gaan we dus niet al te lang meer volhouden. Ik raak meteen Joop’s wiel kwijt. Fietsen het is een kwestie van mindset, zo blijkt maar weer. Bij de oversteek naar de vliegbasis staat gelukkig een man met pech aan zijn MTB. Joop biedt zijn steeksleutel aan, ik overweeg om rechtsomkeert te maken, maar Leo garandeert me een verder vlakke rit, en ach ja het is zo gezellig. Ik ben alweer om. We gaan verder richting Huybergen, de Nootjesberg. En daar stond Kevin, ketting op een gekke manier dubbelgeslagen en moervast. Met veel liefde en geduld krijgen we hem weer goed op de tandwielen, een klein aanloopje en we komen allemaal fietsend boven. Dat is voor de meesten geen probleem, voor mij was het de eerste keer 🥳. Zo ook de Staartse duintjes. En door naar de rode route. Wat Kevin en Leo daar verder hebben gedaan weet ik niet. Ik zag ze pas weer toen het rondje af was. Joop, Edwin en ik bleven gezellig bij elkaar en gingen eigenlijk ook best goed.
Ergens kwamen we het bos weer uit, we gingen door naar blauw, eigenlijk donkerbruin, wat een blubberpad was dat. Kneep ik ook nog in mijn remmen bij een bochtje, hoor ik ineens allemaal krakende takken en een bons. Joop was omgevallen, zag er koddig uit: een hoop Joop. Joop was er klaar sprong weer op zijn fiets en reed de rest van de route voor mij uit. Wat op zich ook nog wel een paar leuke momentjes met zich meebracht: Op een gegeven moment fietsten we ergens door de polder onder Ossendrecht op weg naar NPU voor een welverdiende versnapering. Joop fietste links op een padje met aan beide kanten water, en op het padje blubber. Ik weet niet wat ie deed, maar ineens ging ie overdwars van links naar rechts net op tijd weer rechtdoor! Volgens mij heb ik gegild, ik zag hem al van het padje gaan… Gelukkig niets van dat alles, ik kon gewoon net als in de zomer in het wiel, weggedoken voor de ijzige wind op jacht naar Edwin die heel de rit heel solide heeft gereden. Tijd voor erwtensoep en een verfrissend biertje en ach wat, we hadden allemaal zin in de Rijzende Weg. Mijn mindset was weer helemaal top. Ik heb een heerlijk rondje gefietst. Ben benieuwd of ik morgen weer “Goedemorgen” ga appen…
Dikke kus
Lisette
