Een druilerige zondagochtend in de maand November betekent, vanzelfsprekend, 09:00 verzamelen bij de Fireplace op de Plaat. Er waren vier Torro’s die hier netjes gehoor aan gaven. Afwezigen voor vandaag waren Rob, Kevin en Stefan die lekker een weekendje Center Parcs hadden met de familie. Ed moest naar eigen zeggen ‘zijn leven op orde brengen’ en onze blanke Keniaan Constant liep, geheel in stijl, de Kievitloop!
Aanwezigen waren:
- Maickel (voorzien van nieuwe lange broek en een flinke kater).
- Boudewijn (op zijn nieuwe mountainbike die sprekend op zijn oude mountainbike lijkt..).
- Joop (die erg moest wennen aan de buitenlucht als fanatiek Zwifter).
- Tom (die zijn grootspraak van de toertocht in Kalmthout niet na kwam na een feestje de avond ervoor).
Het viertal kreeg nog gezelschap van opa Leo, die van alles vergeten was, waardoor de vier dappere mannen koers konden zetten naar de Mathijsenstraat om opaatje op te halen. Vijf man dus!
Nadat Leo was opgehaald zetten we koers richting Lievensberg. Leo nestelde zich op kop en de Torro trein was vertrokken. Gaandeweg de eerste paar kilometers kreeg ik sterk de indruk dat Leo dacht dat hij aan het ski-slalommen was. De meest onlogische slingerdeslang paadjes werden genomen. Verhalen gaan dat hij ook de vrouwen van zijn loopgroepje deze weggetjes laat zien… Maar hoe dat precies in zijn werk gaat wilde hij niet kwijt.
We hebben onszelf een hele poos goed vermaakt in het Lievensberg bos. Joopie had het alleen een beetje zwaar. Hij is de koning onder de Zwifters (hij wint zelfs koersen in de zogenoemde D-categorie), maar de combinatie van frisse buitenlucht, sturen, remmen en natuurlijke weerstand viel hem zwaar.
Na het Lievensberg bos reden de mannen richting de Wouwse Plantage, waar op het gelijknamige landgoed een mooie heuvelrug wachtte. Persoonlijk was ik erg blij dat we deze heuvel even aandeden, aangezien dit echt een prachtig stukje is! De heuvelrug is smal, waardoor het vrij technisch is. Daarbij zijn er ook redelijk veel wortels en korte klimmetjes en afdalinkjes maken het plaatje compleet. Nadat Leo ons hier veilig overheen had geloodst vertrokken we richting de Huijbergsebaan voor het hoogtepunt van de rit, het lusje van Joop.
We weten nog steeds niet wat er precies gebeurde maar we sloegen op de Huijbergsebaan linksaf richting het (voormalig) militaire oefenterrein. Joop nam brutaal de leiding en sloeg linksaf een bospaadje in. De takken sloegen om de meter in je gezicht waardoor het niet een heel erg aangenaam paadje was. Na ongeveer 200 m kwamen we weer terecht op de Huijbergsebaan. Over nutteloze lusjes gesproken..
Enfin, via de Heimolen reden we weer richting Bergen op Zoom, richting Zoomland. Parallel aan de Klaverveldenweg ligt een leuk mtb paadje waar we op belandden om vervolgens rechtsaf te slaan het bos in. Hier kwam de trainer in Leo naar boven. We werden hartstochtelijk aangemoedigd (lees gedwongen) om alle heuveltjes te pakken die we tegenkwamen. Dat was niet aan dovemansoren gericht en de gashendel werd opengezet door Bou. Hij snelde op zijn nieuwe (of toch oude) mountainbike weg om even lekker de spieren op spanning te zetten. Grote afwezige was Maickel, die ergens achterin nog steeds met zijn kater aan het worstelen was. Ikzelf pakte het wiel van Bou en we waren vertrokken. Heuveltje op, heuveltje af in een straf tempo. Lekker hoor! Al snel werden we opgehouden door een niet al te ervaren fietser, getuige zijn perfect uitgevoerde salto over zijn stuur toen ‘ie tegen een wortel aan reed. Na een korte check bleek alles oké te zijn met de beste man en konden we weer door.
De terugweg werd ingezet, Het was inmiddels alweer bijna half 12, dus tijd voor een lekker trippeltje. Via de Heimolen, Hildernisse en het koningin Beatrixbos reden we richting het Strandhuys. Even onszelf zo veel als mogelijk van de modder ontdoen en we konden plaatsnemen in de (uitgestorven) nummer 1 cafetaria van Nederland (hiep hoi!). De bestelling zorgde voor wat hilariteit bij ons, aangezien Maickel noodgedwongen aan de Chocomel moest. Wat zeggen ze dan ook alweer, iets van ’s avonds een man ’s ochtends een man? Na een tosti kip en zijn bruine drab waagde hij zichzelf toch nog aan een dubbeltje, die met veel pijn en moeite weg werd gewerkt.
Al snel ging het over de fietsvakantie, werden er herinneringen opgehaald en werd alvast vooruitgeblikt op de komende vakantie op de Stelvio. Hopelijk kunnen zo veel mogelijk Torro’s mee want het beloofd een heroïsche editie te worden op de flanken van de berg met misschien wel de mooiste haarspeldbochten. Ook ging het nog een hele poos over de breedte van je stuur. Er heerst een trend onder de Torro’s dat het stuur moet worden ingekort.. Ikzelf ben er nog niet helemaal aan uit waar die trend vandaan komt, misschien dat iemand mij dat volgende week tijdens de toertocht van Sirocco even kan uitleggen.
Het was een mooi ritje, dank aan ritkapitein Leo en graag tot zondag!
Tom
