De ETCC heeft vaker een dagje in Limburg geklommen maar de naam ETCC Klim Classic ben ik nog niet eerder tegen gekomen dus vandaar dat dit de allereerste is.
Het idee om vanuit mijn doordeweekse huisje in Zuid-Limburg een leuke klimrit te organiseren dateert al van voor de fietsvakantie in 2019 naar de Tourmalet. Het is er toen niet van gekomen vanwege te druk, te weinig auto’s, te weinig deelnemers, te slecht weer en de tijd tussen de start van het wegseizoen en de fietsvakantie is best kort met best veel activiteiten. En na de fietsvakantie is de animo op de één of andere manier altijd wat minder. Maar dit jaar: Corona, geen fietsvakantie en nadat we weer samen mochten fietsen, de niet te stuiten behoefte om dat zoveel mogelijk te doen. Leuke dingen; een verjaardagsrit met start en afsluiting bij Kevin, een 230 km rit met start en afsluiting bij Lisette, een heuse Gravelrit met start en afsluiting bij Sebas en nu dan aan mij de beurt met een indrinkstart op vrijdagavond en een rit op zaterdag. De deelnemersinvenatrisatie leverde uiteindelijk zeven klimmers op. Bart, Rob en Sjel konden niet of zagen het niet zitten, Ed en Tom wisten het nog niet maar hadden hun eigen goede redenen om uiteindelijk niet mee te gaan en Sebas kon eerst wel maar later toch weer niet. Bleven over: Joop, Leo, Maickel, Kevin, Lisette, Kas en ik.
Vanzelfsprekend moet het één en ander worden geregeld want je bent niet zomaar met je fiets in Zuid-Limburg als je in Bergen op Zoom woont. Ik ben zelf al ter plaatse, Lisette gaat de dag ervoor al naar vriendin Kim toe die vlakbij Vaesrade woont en de andere 5 zullen dus auto’s en fietsen moeten verdelen. Maickel biedt aan te rijden en ook Leo neemt zijn auto mee. Tijden worden uitgewisseld en Joop rijdt met Leo al in de middag met drie fietsen naar het zuiden. Maickel kan twee fietsen en twee mensen meenemen maar laat op de valreep weten dat hij niet komt overnachten omdat hij verkouden is geweest in Frankrijk. Heel verstandig. Gelukkig kan hij wel de fietsen meenemen en kan Kevin vrijdagavond zelf rijden. Opgelost.
Als voorbereiding op de voorpretavond heb ik vrijdagmiddag met Lisette en Kim op een terrasje in Meerssen gezellig wat gedronken. Vervolgens Lisette’s fiets en voor twee weken kleding ophalen bij Kim en dan naar Vaesrade. Joop en Leo besloten niet onderweg te eten omdat ze lekker vroeg aankwamen dus daar hebben we op gewacht. Na een kwartiertje, rond kwart voor zeven waren ze er. Joop wist al rap een bezorgende pizzeria te vinden dus we hebben snel wat besteld. Een goede bodem komt vast nog van pas ook al heeft onze CEO regelmatig gewaarschuwd voor te veel biertjes en te weinig slaap😁.
Kevin en Kas konden er om kwart over 8 zijn maar Leo wilde graag dat ze nog even boodschapjes gingen doen. Ik heb namelijk geen melk in huis en hij vindt droge Brinta niet lekker. Om kwart voor 9 was iedereen er, inclusief melk. De melk was voor het ontbijt en nu was het Kwaremont en Tripeltijd. Vanzelfsprekend werden uitsluitend zeer gewichtige onderwerpen besproken en de tijd (en het bier) vloog om. De verstandigen onder ons wisselden bieren af met water of Cola maar deze mate van nadenkendheid is niet voor iedereen weggelegd. Ach wat, tomorrow is another day [Eng: red]! Het voelt als een vakantie! Rond middernacht mocht ik nog even een presentatietje geven over de route en de profielen van de meeste klimmetjes. Leuk voor het beeld zullen we maar zeggen hoewel niet iedereen heel enthousiast was. Lisette heeft de presentatie veelal met haar ogen dicht bekeken. Voor haar als enige klimdebutant was het blijkbaar best spannend. Komt goed. Met 30 voor en 34 achter kan je loodrecht omhoog.
Gebroken glas opruimen met hulp van Leo 
Het was weer ernstig gezellig en we kwamen er achter dat de ETCC kalender nu leeg was. Maar er is wel behoefte aan een nieuw evenement! We gaan vast nog wel iets doen maar aangezien Maickel er niet bij was hebben we vast besloten om de nieuwjaarsride bij hem te organiseren. Is er toch iets om naar uit te kijken😊. We gingen nog even door met bieren en babbelen tot ongeveer een uurtje nadat Leo het sein gaf eigenlijk wel te willen gaan slapen. Omdat het binnen best warm was en het buiten best lekker was besloten Leo, Joop en Lisette op het terras te gaan slapen. Kevin en Kas gingen wel de huiskamer in en ik gewoon in mijn eigen bedje. Rond half twee lagen we allemaal op één oor.
Om ongeveer half acht was iedereen weer uit de veren en werden de duffe hoofden, sommige duffer dan andere, volgestopt met koffie. Toen ontbijten, fietspakkies aan, bidonnetjes vullen en naar buiten. Nog even de overbuurvrouw een fotootje laten maken en de rit kon beginnen. Ruim 130 kilometer met ongeveer 1600 hoogtemeters met bekende en minder bekende klimmetjes en veel valse platjes.
We begonnen lekker rustig, langs kasteel Hoensbroek en vervolgens naar het plaatsje Klimmen waar we even mochten, jawel, klimmen. Niet te steil hoor, maar toch. Langzaam neemt het aantal bulten toe en ze worden ook steeds steiler en ook steeds langer zoals de weg naar Colmont en de korenweg in Colmont. Hierna een mooie lange, 10% steile afdaling in Hulsveld en dan op weg naar de eerste bekende, lange, pittige klim; de Eyserbosweg. Wat al duidelijk was werd steeds duidelijker. Kevin is echt niet te kloppen.
Na de Eyserbosweg volgde de Fromberg. Na de Fromberg via Schin op Geul en Ransdaal naar grote jongen nummer twee, de Keutenberg. Erg steil maar vooral in het begin. Iedereen kwam gelukkig goed omhoog, ieder weer in zijn/haar eigen tempo. Kevin had zelfs nog tijd om foto’s te maken. Na de Keutenberg een leuk rondje dat ons aan de voet van de dodemanweg bracht. Dit is echt de volgende in de rij van grote namen. Vergelijkbaar qua zwaarte met de Eyserbosweg. Voor bijna iedereen de eerste keer dus een leuke ervaring. eenmaal bovenaan gingen we rechtsaf; de Keutenberg voor de verandering eens af. Ook wel leuk. Al remmend naar beneden lijkt ie een stuk smaller. Lisette vroeg zich af waarom er zoveel fietsers aan het lopen waren en kwam pas bij de laatste bochtjes tot het besef dat ze deze bult even geleden had beklommen en dat ie best steil was. Zo steil dat haar remmen even niet deden wat er van ze verwacht werd. Toch maar schijfremmen dan?!
Dan op naar Valkenburg, via Walem. Dat is snel gezegd maar Walem omhoog is een echte klim en mag best genoemd worden. In Valkenburg via Sibbe omhoog, via de daalhemerweg naar beneden, naar het zeer drukke Valkenburg centrum en dan de bekende Cauberg omhoog. Het gaat nog steeds goed. Echte Toro’s zijn berggeiten zo blijkt. Waar gaan we eten? Twee keuzes, bovenop de Bemelerberg of 20 minuutjes later in het Geuldal? We zien wel. Eerst nog even de Bemelerberg doen waar we uiteraard doorreden tot de top en dus het restaurant voorbij waren en dus de keuze voor de lunch gemaakt hadden. Oh, nee, toch even stoppen want…. plassen). Nog even geluisterd naar een DHL dame die wist te vertellen dat al die toeristen die niet wisten hoe de Limburgse heuvels genomen moesten worden, maar lastig waren. Ging niet over ons uiteraard.
Blij dat ik rij 2 
Gewoon blij 
In het Geuldal bij uitspanning “de Nachtegaal” konden we even na enen eindelijk landen. De zwaarste beklimmingen zaten er op. Lekker eten. Broodje tonijn, pannenkoek met ijs, aardbei en slagroom, omelet etc. en cola met een theetje voor Leo. Het was buiten goed toeven (op de wespen na) en we hebben de neiging om een biertje te nemen kunnen weerstaan. Wat zijn we toch verstandig! Met gevulde bidons konden we een klein uurtje later weer op pad voor de laatste 50 kilometer. Eerst de korte, of nee, toch maar lange raarberg. Lisette blijft achter, voelt zich misselijk en is heel ernstig aan het twijfelen of ze haar pannenkoek er weer uit zal gooien of niet. Na een paar keer de pannenkoek te hebben herkauwd ging het langzaam beter, de pannenkoek mocht binnen blijven en langzaam werd de rustig rijdende groep weer ingehaald. Gelukkig maar. Zo achteraan rijdend blijkt Leo nog steeds goed te kunnen praten met alles op 4 poten, niets nieuws dus. Wat minder bekend is, is dat Maickel hetzelfde kan maar dan met alles dat vleugels heeft. Zo zie je maar weer, de Toro’s blijven verrassen 🤣.
Het tweede deel is zeker niet vlak maar wel beduidend minder klimmen dan het eerste deel. We fietsen door mooi landschap, door bos en dorpjes. Na Meerssen komen we door Huncoven, Waterval, Genzon, Ulestraten, Kelmond, Genhout, Hobbelrade, Spaubeek en Schinnen-west (u kent ze wel). Vanuit Schinnen-west beklimmen we het laatste echt steile stuk. Heel kort maar heel steil; zandberg. Een paar keer de aandacht vestigen op de noodzaak om na de bocht op je kleine voorblad en in een licht verzet te staan was nuttig maar werd niet door iedereen opgepikt. Afijn, je komt er vanzelf achter, toch, Kas? Daarna volgde een deel van mijn standaard lunchroute andersom door Duitsland, door het bos, langs een slapend zweefvliegveld, langs AWACS basis Geilenkirchen, door Schinveld en door Merkelbeek via de laatste klim uit de presentatie, langs de Alfa brouwerij weer naar Vaesrade.
Even na vier uur was de rit gedaan! Het is hartstikke goed gegaan, helemaal zonder ongelukken, lekke banden of andere dissonanten (of het moet zijn dat Kevin liever had gehad dat Joop niet vol doorfietste als er op hem gewacht was, maar dat terzijde. Joop deed het voor de groep😍 ). De pikorde was ook duidelijk, zoals wel verwacht. Kevin op eenzame hoogte, daarachter afwisselende volgorde en daarachter een duidelijke winnaar van het gevecht om de laatste plaats tussen Joop en Lisette. Joop! Niet geheel onverwacht. Lisette kon lekker blijven doortrappen en heeft zichtzelf positief verrast. Laat het hooggebergte maar komen!
Hoewel het aantal kilometers niet zo hoog lag was het einde van de rit bij een aantal toch weer heel welkom. Na even beneden te hebben uitgehijgd, de rit op Strava gezet te hebben en de fietsen weer in de garage te hebben gezet, togen we weer naar het terras voor colaatjes en biertjes. Er waren nog 10 speciale biertjes over en nog voldoende Hertog Jannetjes. De enigen die hier echt voor konden gaan waren Joop en Kas (en dat deden ze dan ook maar) omdat de rest nog moest rijden. Mag de pret niet drukken. Even lekker relaxen en napraten over de rit. Maickel werd medegedeeld waar de volgende nieuwjaarsride wordt gehouden. Hij was blij verrast en hij gaat er vol voor! Volgende vraag: waar gaan we eten. Strandhuys? Dan moeten we snel douchen en op pad. Uh, rustig aan, geen zin in gehaast en hier afsluiten voelt ook wel beter. Bij gebrek aan echt briljante ideeën maar weer dezelfde pizzaboer gekozen voor een pizza of een kebabje of iets anders.
Om de beurt douchen, een beetje opruimen (Leo heel veel opruimen (Leo bedankt)), eten opeten, auto’s vol laden en even na zeven uur was iedereen op weg. Achter de Kangoo aan naar de snelweg en daarna naar Bergen op Zoom. Alles is onderweg goed gegaan. Zelfs de vermoeidste Toro’s zijn niet achter het stuur in slaap gevallen en veilig thuis gekomen. Top!
Ook na de rit voelt het nog steeds als een vakantie en ik heb er bijzonder van genoten. Doen we nog een keer!
