Het lag voor mij al even in de planning, Jort naar een feestje, dan kan ik het schaatsen wel een keertje overslaan en mee op de fiets. Het is denk ik niet eens zozeer het fietsen, maar zeker de combinatie van fietsen en de evaluatie achteraf die ik enorm kan missen. Mooi dus dat het er weer een keertje van kwam. Dat ik meteen werd gebombardeerd tot verslagschrijver was minder, maar vanuit het achterveld is er gelukkig genoeg te observeren:
Allereerst wie waren er allemaal wel en niet bij? De gebroeders Bogers hadden familieverplichtingen, Kas weigert de MTB van Kevin over te nemen, Maickel was een weekend extern, Ed maakte zijn misschien wel laatste ritje in zijn rode “Pluk van de Petteflet-auto”. Joop, Leo, Bou, Sebas en ik verzamelden wel om 9.00 uur bij het SH. Klaar voor een gemoedelijk rondje door de bossen en velden ten zuidwesten van Bergen op Zoom.
Mijn richtingsgevoel is best goed ontwikkeld voor een vrouw al zeg ik het zelf, maar op de MTB in het bos ben ik binnen 10 minuten de kluts volledig kwijt. Gelukkig hebben we dan Leo, die zelfs over de smalste paadjes ons door de herfstige bossen leidt.
Het bos lag er fantastisch bij en wat een verademing… waar het vorig jaar vaak filerijden was op de singletracks, zo niet vandaag. Prachtig geprepareerde paden, kleurrijk, heerlijk geurend, ik zou bijna vergeten dat ik behoorlijk aan het afzien was. Joop zorgde voor de eerste break, hij zette zijn stuur dwars op de rijrichting en viel uit het niets zo op de mossige ondergrond. Hij kon gelukkig feilloos navertellen wat er gebeurde, dus geen zorgen, we konden door. Voor Sebas was het ‘rustige’ tempo niet uitdagend genoeg. Hij ging i.p.v. netjes langs de slagboom door de greppel, of eigenlijk in de greppel. Als je achteraan rijdt, zie je dit alles zo voor je gebeuren… vermakelijk!
Leo wilde ons naar de gele route bij Essen brengen. Natuurlijk vonden we die onder zijn leiding zonder problemen. We hebben hem ook meteen weer verlaten, want tja die route leidt naar Horendonk en dat zou echt te veel van het goede worden. Leo had een volgend idee, we zouden bij Huybergen nog een rondje rood gaan doen. Eensgezind togen we die kant op, mijn MTB naar persoonlijke topsnelheden van ruim boven de 30 km/uur opzwepend.
Vlak voor we het grenspark binnenreden moest ik nog even een vignet aanschaffen, kon ik mooi nog even op adem komen. Daarna zouden we een rondje genieten. Het was immers vorige week al ongenadig hard gegaan. Nou het bleek al snel weer dat ‘genieten’ subjectief is. Ik kon niet zien wie er als eerste weg was, maar Sebas en Leo heb ik het hele rondje niet meer gezien. Boudewijn had de achterwacht overgenomen en was zo getuige van mijn enorm toegenomen vaardigheden op de MTB. Het ging hem echter nog wel iets te langzaam dus ook hij verdween snel uit het zicht. Toen waren er nog maar twee. Joop en ik. Het grote genieten kon beginnen, of nee toch niet. Allebei met een persoonlijk record op de rode route voegden we ons even later weer bij de anderen. (Ik zal niet verklappen wie wie eraf gereden had).
Het werd langzaam tijd om richting Strandhuys te gaan. Uiteindelijk zijn we allemaal, zelfs Sebas, zonder kleerscheuren aan een tafeltje beland, waar even later ook Sjel nog aansloot.
Genietend van een welverdiend biertje hebben we eens even stilgestaan bij onze gezondheid. We hebben allemaal nog genoeg reserves om de hele winter vol in training te blijven. Zo kunnen we komend Hemelvaartweekend in vorm richting Monschau, onze fietsvakantiebestemming van 2022.
Het was weer fijn
Lisette
