En het was alweer zondag, het zou niet druk worden, want Kevin, Sebas en Kas waren met de fietsers van de band naar de Ardennen afgereisd, Joop verlekkerde zich op een moederdagritje samen met Anja, Leo had zichzelf vakantie gegeven en zat in het Zeeuwse, Tom… was bezet, Rob aan het werk, Edwin had moederdagverplichtingen, Sjel is aan het bekomen van een nare valpartij. Bleven over Boudewijn, Maickel en ik… Ja het zou weer zo’n ritje worden: twee heren heerlijk keuvelend op kop en ik alle zeilen bijzetten om in het wiel te blijven. Het mag de pret niet drukken en de Elfstedentocht heeft enig trainingseffect verwezenlijkt. We zouden wel zien.
Mocht ik ook nog de route bedenken, liefst eerst wat richting het oosten, zodat we terug lekker met de wind in de rug konden rijden. Dus eerst maar eens richting Huijbergen, voor de gele duintjes naar links, stukje door België. Ik had een mooi windscherm voor me en besloot de heren door naar Achtmaal te sturen. Hoewel de wind best straf was, bleven ze netjes naast elkaar rijden. Het gekeuvel was verstomd, af en toe werd er eens opzij gekeken, maar er werd vooral goed gestoempt. Na Achtmaal riep ik: “Volgende links!” “Ja!” werd er teruggeroepen en vervolgens reden Maickel en Bou gezellig rechtdoor. Hmm dat was niet de bedoeling. Even corrigeren en door, prachtig hoor de Zundertse bossen. Langzaam draaiden we met de wind mee en reden we terug richting Schijf, Roosendaal en Nispen. Het was nog even spannend toen we een koppeltje zondagsfietsers met e-bikes en spiegels (die niet werden benut) wilden inhalen, piepende remmen en fietsen bijna dwars op de rijrichting, maar we bleven overeind en konden door. Ik moet na dat soort akkefietjes altijd even bekomen, en rustig reden we dan ook Nispen binnen.
We konden nu twee dingen doen, de kortst mogelijke weg naar ons welverdiende drankje, of nog even de kilometers aanvullen. We kozen voor het laatste, maar na een rondje Wouw, was ik ineens voorstander van het eerste. Met een soort tussenoplossing reden we uiteindelijk via de Berk over het gele fietspad naar de Boulevard. Voldaan parkeerden we onze fietsen en zochten we ons tafeltje op. We waren er heilig van overtuigd dat Joop en Anja nog zouden aansluiten, maar niets bleek minder waar. Joop kwam nog wel even checken of we wel lekker gereden hadden, maar moest nog in zijn eentje een rondje gaan rijden. Alle festiviteiten rondom Joep’s 21e verjaardag hadden zijn tol geeist.
Verstandig als we zijn, hebben we de ETCC moederdagrit na twee biertjes afgesloten. Goed is goed en het was goed. Morgen weer een rit met hopelijk weer meer Toro’s in het peloton.
Lisette
