Een tijdje terug alweer, zo ergens rond half december verscheen er een berichtje van Leo in de toro app: Sjel had ons getipt, we konden meedoen aan de Flandrien Ride. Een mooie training en niet te ver weg. Als we inschreven voor 18 december kregen we het volle pakket:
Finishers medaille uitgereikt door rondemissen, Maxim sportvoeding, Keuze uit 3 routes, Kop koffie voor de start, gratis Vlaams frietje stoofvlees, Kwaremont biertje na de finish, Gepersonaliseerd stuurbord, Uitgebreide verzorgingsposten onderweg, Flandrien Koers Cap
Je snapt wij waren er helemaal voor in. Met 8 man ingeschreven, kregen we ook nog een teamtafel toegewezen, waar we achteraf konden nagenieten en misschien de finish van de echte ronde van Vlaanderen wel konden meekijken!
In de week voorafgaand aan dit spektakel werden de auto’s geregeld, iedereen kon wel met iemand mee en zo verzamelden Sebas, Kevin, Maickel, Leo, Joop, Edwin en ik op zondag om 8 uur bij de Wouwse Tol. Boudewijn had helaas moeten afzeggen vanwege privéomstandigheden. We gingen voor de EPIC-editie: 165 km, Joop had voor de zekerheid ook de Endurance-editie nog doorgestuurd, maar nee die 165 km gingen we doen, dat was goed voor ons en onze conditie. Op naar Breda, er was speciaal parkeergelegenheid geregeld vlak bij de start. Hier maakte eenieder zich klaar voor de tocht, genoeg warme kleren, eten, drinken, ja we waren er klaar voor. Wat zat Maickel nou te klooien met z’n pedalen? Bleek hij zijn MTB-schoenen aan te hebben… Gelukkig hebben we Leo, die voor alles een oplossing heeft: “Welke maat heb je?” “43!” “Ik heb schoenen voor je!” Iedereen toch wel enigszins verbaasd, maar het was waar, Leo had zijn speciale Zwift-schoenen achter in de auto staan, voor het geval dat Maickel zijn verkeerde schoenen bij had. Konden we toch met z’n allen richting vertrek.
Stuurbordjes bevestigen, kop warme koffie en we konden weg. Nou is het in het begin een beetje chaotisch, iedereen wil bij ons in het wiel, omdat we zo’n leuk groepje zijn, een lekker tempo rijden etc. Maar Leo is daar niet zo van gediend, al die vreemden in ons wiel. Dus wat tempoversnellinkjes, wat plotseling remmen, hergroeperen, net zolang totdat we met z’n achten reden, ja acht, want Ralf uit de band van Kevin en Sebas had besloten mee te rijden.
Met een stevig windje mee en tegen en eigenlijk net wat te weinig zon, reden we richting Zevenbergen. Kevin en Sebas namen de kop en zo kwamen we lekker in het ritme (? J). Dit hebben ze denk ik 163,9 km volgehouden, heel fijn, nogmaals dank namens ons allen!
Edwin had precies uitgerekend wanneer de tussenstops zouden zijn: eerst een kleine twee uur rijden dan stop 1, uurtje rijden, stop 2, uurtje rijden stop 3 en dan nog zo’n 45 km. Best te doen zo. En zo ging het. We hadden geen pech en na een kleine twee uur bereikten we na een eerste ‘kasseienstrook’ (vergeleken met Parijs-Roubaix van vandaag een kasseiensnelweg) de eerste tussenstop. We genoten van een banaantje, een gevulde koek, wat dropjes en vulden onze bidons met de Maxim sportvoeding om vervolgens richting Terheijden te rijden. Open weilanden, een koude oostenwind, kasseienstroken, hoewel de rit alles in zich had om heroïsch te worden, kwam dat gevoel niet echt los. Bij menigeen zat de lange afstand tussen de oren, plus dat het achterin toch echt wel aanpoten was. Het was ontroerend om te zien hoe de betere fietsers hun achterwiel als reddingsboei uitwierpen naar degenen die het af en toe wat zwaar hadden. Er werd goed voor elkaar gezorgd! Op de kasseien reed iedereen zijn eigen tempo, wat erop neer kwam dat ik steevast helemaal geshuffeld als laatste weer aansloot (kasseien zijn niet echt mijn ding… understatement 😉
Maar goed elke trap is er één, verstand op nul, (dat is trouwens wel gelukt, nagenoeg niet aan de verbouwing gedacht), en door. Huppetaa daar was de tweede tussenstop, of nou ja daar had ie moeten zijn… De stop was gesloten vanwege wangedrag van eerdere toerfietsers. Die hadden geen gebruik gemaakt van de beschikbare toiletten, maar waren op de parkeerplaats tussen de auto’s gaan staan. Dit vond de manegebaas niet fijn.
Dit werd dus een korte stop en daarna kwamen we in wat meer beschut terrein, af en toe wat bossig en vanaf Dongen ook wat meer wind in de rug. Maickel zat ondanks de schoenen van Leo achterstevoren op zijn fiets, overwoog zelfs om zijn fiets cadeau te doen aan Edwin, die nadenkt over een nieuwe fiets, Leo fietste denk ik wel lekker, Joop gaf mij her een der een noodzakelijk zetje, Edje gaf geen krimp en Sebas en Kevin reden met ogenschijnlijk veel gemak door op kop. Ze hielden het tempo strak, respect hoor!!
Stop 3 werd genoten, en door voor het laatste stukkie. De zon probeerde af en toe door te breken, zou wel lekker zijn straks op het terras…
En ja dan toch is zo’n toertocht ineens weer gedaan, volbracht. Door het Ginneken, waar de verwarmde terrassen inmiddels goed vol zaten reden we naar de finish. Daar werden we door de rondemissen (?) gehuldigd, werden we op de foto gezet. Met een welverdiend Vlaams frietje stoofvlees en een Kwaremontje zochten we onze teamtafel op. De sfeer was niet te vergelijken met de KMC en het was niet heel aangenaam (lees frisjes). Dit deed ons geheel tegen de gewoonte in besluiten na dat eerste biertje op huis aan te gaan. Maar wel met een mooie 165 km in de benen, op naar een mooi voorjaar!
Lisette
