Voor het eerst een verslag van mij. Al een paar keer eerder heb ik mogen meegenieten op zondagmorgen en sinds kort krijg ik via de app ook de nodige informatie toegestuurd…
Zo ook op deze zonovergoten tweede paasdag. Even na achten gaat de app een aantal keer af: “Moggu”, “moggu”, “moggu”. Het belooft een mooi groepje te worden. Gauw nog een kop koffie en een broodje en dan op naar het Strandhuys. Van alle kanten komen de mannen in het rood-zwart aangereden en nog voor er één meter gezamenlijk gefietst was werden belangrijke zaken besproken. Allereerst was er het bericht van Edwin dat hij niet meegaat op fietsvakantie. Iedereen was het eens: JAMMER, maar volgend jaar is ie er gewoon weer bij!
Vervolgens werd bekeken hoe strak de starttijd 9.00 uur Strandhuys eigenlijk aangehouden wordt. Vooralsnog: heel strak, behalve als er eerder of later gestart wordt…
Natuurlijk werd ook de prachtige overwinning van Matthieu van der Poel nog besproken! Maar goed, het werd tijd om te vertrekken (Kevin moest op tijd thuis zijn) en zo gingen Boudewijn, Maickel, Kevin, Joop, Leo, Contstant en ik richting Zeeland. De vaart zat er meteen goed in! Al keuvelend reden we richting de Kreekraksluizen en al snel daarna rechtsaf de polder in. Jeeh wat ging dat lekker, heerlijk zo midden in de groep… genieten. Leo: “Zo dat zal straks wel anders zijn, met de wind op kop.” Ohoh het was niet alleen het groepseffect, het was de wind…
Het tempo werd hooggehouden door Boudewijn, Maickel en ook Leo mengde zich even vooraan in het peloton. Ondertussen ben ik bijgepraat door Constant over de risico’s van zweten tijdens het wielrennen op botontkalking, altijd fijn ;-). Joop vertelde over een mooie nieuwe sauna, ook fijn ;-). We naderden Yerseke, het rook er heerlijk, een zilte zeelucht, wat wil je nog meer, dit is toch genieten.
Net na Yerseke de brug op, Kevin strekt zijn benen, want deze beklimming ‘die loopt zo lekker’. En weg is ie, de rest erachteraan. Ik besluit om te proberen in hetzelfde tempo boven te komen als dat ik beneden reed (tip van een aantal weken geleden). Ben vergeten te kijken of dat ook gelukt is.
Langs het kanaal hergroeperen we en als volleerd peloton rijden we langs het water. Ik dacht nog steeds dat het met de wind wel mee zou vallen (gevalletje niet gelukte wishful thinking ;-(
Iedereen gaat bij een ander in het wiel en in een lang lint wordt er gefietst, één voor één schuiven we een plekje door naar voren en even later weer naar achteren, dat moet toch een mooi gezicht geweest zijn. En dan ineens zit ook ik voorop, ‘Oké, laat je niet kennen, tot aan de bocht’. Daarna gaat iedereen in strak tempo door de Bathse brug op, ik besluit dat het verstandig is om nu zéker niet in hetzelfde tempo boven te komen, gelukkig wacht Joop een beetje en ook de anderen rollen aan de andere kant van de brug rustig naar beneden. Ik krijg her en der nog een zetje. Wat een mooi motto hebben deze Toro’s toch: “we leave no one behind”. Samen rijden we door richting Non plus Ultra, nog even naar links… het Strandhuys lonkt. ‘Oh nee! De heren gaan eensgezind naar rechts: de Rijzende weg moest ook nog beklommen worden’. Ik heb niet geheel meegekregen wie er het meest fris boven kwam, maar van hieruit zijn we in ieder geval rechtstreeks richting de Boulevard gefietst. Kevin sloeg eerder af richting huis, maar we waren het eens, we hadden een drankje verdiend. Op het terras, in een perfect voorjaarszonnetje, met leuke fietsvrienden en altijd gespreksstof (vandaag o.a. een heuse klimaatdiscussie en wie betaalt de zonnepanelen van Joop?? Constant denkt er in ieder geval het zijne van) zorgen eerder geleverde inspanningen voor een voldaan gevoel. Wat mij betreft gaan er nog vele ritjes volgen, jullie zijn een mooie, gezellige, hechte groep, waar fietsen zeker niet het enige is dat verbindt. Trots op jullie!
xxx Lisette
