Als je vrouw te gelukkig is ben jij het waarschijnlijk niet !
Ruim een week van te voren werd de uitnodiging via de app door Edwin deur uit gedaan en in eerste instantie alleen maar afmeldingen door o.a. Bou, Leo, Lisette en vervolgens Kas voor de helft maar daarna gelukkig volgde er al vrij snel door Joop, Maickel en Kevin een volmondig ja we zijn erbij,waarbij Joop zoiets had die eerste drie trekken we nog wel over de streep tijdens de rit. Brengt mij eigenlijk weer terug bij de basis van ons wekelijks zondagse samenzijn welke namelijk gebaseerd is op een tweetal belangrijke peilers zeg maar steunpilaren die de ETCC overeind houden. Als allereerste natuurlijk het (hard) fietsen en als tweede eveneens de meeest onderschatte peiler een gezellig samenzijn na de inspanning onder het genot van een drankje die wat mij betreft qa tijdsduur niet onder hoeft te doen voor de bewegingstijd geregistreerd door Strava die dag. Het tegenovergestelde gebeurd tegenwoordig met excuses voor allerhande randzaken zoals boodschappen, moestuintjes, bbq’s, kerstboom halen, echtgenotes te weinig gezien enz. Om nu enigszins een klein obstakel op werpen ter versteviging van onze tweede steunpilaar en een vroegtijdige leegloop van de tweede helft te voorkomen het voorstel dat degene die als eerste vertrekt het verslag schijft. Dus niet wie schrijft die blijft maar WIE ALS EERSTE VERTREKT DIE SCHRIJFT!.
Goed over tot de orde van de dag, aanwezig op de meet, Lisette, Kevin, Bou, Leo, Joop en Maickel. Afwezig Ed nog steeds geteisterd door een pols blessure maar sponserd de tweede helft deze dag dus goed bezig, Sebas weekendje weg kan gebeuren het is je vergeven Sebas. En dan Tom eigenlijk was ik hem al vergeten maar hij blijft zich keurig netjes afmelden met allerhande toch wel orginele redenen, keer op keer het wil maar niet lukken om mee fietsen met de Torro’s met als gevolg dat hij zelfs al bedreigt wordt door sommige leden waar gaat dit heen, nee hoor ondanks alles blijven wij gewoon van je houden Tommie!.
Iedereen intussen present dus kon de rit beginnen, ok wat gaan we doen uhhh weet ik veel uhhh, voor Lisette duurde dit allemaal net iets te lang dus terwijl we hierover nog aan het praten waren fietste ze samen met Leo al aan het eind van de boulevard vastbesloten het heft in eigen handen te nemen en daarmee de rol als ritkaptein. Het kopwerk was echter van korte duur maar zo vroeg in de rit moet je nog zuinig met je krachten omgaan en een goede ritkaptein moet delegeren maar altijd liefhebbers genoeg om de kop over te nemen bij de Torro’s dus met een lekker vlot tempo reden evenwijdig aan de Zoom richting Roosendaal en vervolgens Achtmaal. Ergens voor Achtmaal besloot Kevin om zijn tegenwoordige onuitputtelijke bron van wattages aan te spreken met als gevolg dat we binnen no time over de 40 kmh zaten Maickel in het tweede wiel er achteraan en trappen maar, vervolgens het eleboogje van Kev om over te nemen en gas erop maar enige minuten later werd er al geroepen door Kevin, Mike we hebben een groot gat een dat terwijl die ervan overtuigd was dat eenieder nog in het wiel was. Dus netjes wachten op de rest wat op zich niet onprettig was na een dergelijke inspanning en weer lekker verder.
Het gebeurde volgens mij ergens voor Essen maar ineens ging onze Bou gevaarlijk driftend door de bocht waarvan eenieder had van wat doet ie nou?. Het bleek een leeglopende achterband te zijn welke dringend aan een wissel toe was dus stoppen en aan de gang maar. Een aantal offerde zich op om de assisteren terwijl Joop het moment aangreep om Leo eens onderhanden te nemen naar aanleiding van zijn eerdere afmelding voor Eds verjaardag gevolgd door een wijze raad van Maickel ‘als je vrouw te gelukkig is ben jij het waarschijnlijk niet’. Uiteindelijk is hier toch een compromis uitgerold oke, oke als we om 11:15 in Wouw zijn dan ga ik nog wel even mee. Voordeel hiervan van dat we de rest eigenlijk niet hoefden over te halen om mee te gaan naar Ed ondanks de eerdere afmeldingen, lang leve de groepsdruk en Joop natuurlijk. Wat opviel tijdens de rit was dat onze Lisette zich ontpopte tot een ware powervrouw door verrassend veel haar dekking te laten vallen en zo regelmatig de kop over te nemen, dit tot grote schik van Bou die zelfs een keer spontaan dus ongevraagd de kop van Lisette overnam op een manier van maar dit is niet de bedoeling ik ben hier de ridder en jij de jonkvrouw die ik zo nu en dan moet redden maar mij uit de wind houden dat gaan we niet doen. Nou chapeau Lisette zet deze lijn voort we hebben hoge verwachtingen van je!.
Eenmaal aangekomen op het landgoed van Edwin in de Wouwse polder stond onze graaf met zijn wilde haardos wachtend op ons te telefoneren met een dame voorzien van een Duits accent, zo gaat dat als je in Nederland aan de grens van je groei zit met je bedrijf dan moet je wel internationaal gaan met je handel althans dat dacht Maickel maar het bleek een kennis te zijn. Na de felicitaties en eenieder zijn plekje in de werkelijk schitterende tuin van Ed en Laura gevonden had kwam het mooiste moment van dag, de Kwaremontjes en daarmee de totale ontspanning waarbij Joop al vrij snel zijn blote voetjes onder tafel in het gras had. Joop besloot Maickel wat nadere uitleg te geven omtrent het nut hiervan, Maickel eens in de zoveel tijd moet aarden met grond onder voeten, binnen no time had Maickel ook de voetjes in het gras en besloot ook nog eens te gaan lopen op het landgoed, op beeldmateriaal is de totale overgave van dit fenomeen dan ook duidelijk zichtbaar bij Maickel. Inmiddels was de pizza oven al aardig op temperatuur en sloegen Ed en Anja driftig aan het bakken, onder het genot van nog een aantal Kwaremontjes werden pizza’s naar binnen gewerkt en was het het intussen weer tijd om te vertrekken, Ed, Laura nogmaals bedankt voor jullie gastvrijheid top geregeld!.
Er was nog een drietal blijven hangen zijnde Joop, Maickel en Kevin, nog zo’n 10 km naar huis moet goed te doen zijn dachten Maickel en Joop maar met onze Kevin 2.0 werd dat stoempen vanaf de eerste meter met benen als lood en dan zaten we nog in wiel bij onze wattage vreter maar niet te flauw bijten maar. In Wouw kwamen we erachter dat we Joop verloren hadden die waarschijnlijk zoiets had van zoek het maar even uit, na de hergroepering ging de samenwerking een stuk beter en reden in een straf tempo door tot Bergen op Zoom waar eenieder zijn weg vervolgde richting huis en zich ging opmaken voor de F1 die eigenlijk al een tijdje bezig was.
Al met al wederom een rit om niet te vergeten, iedereen bedankt voor deze mooie dag weer.
Maickel xxx
