Lekker fietsweertje, beetje zon, een graadje of 15, weinig wind maar helaas, sommige racefietsen kunnen de weg niet meer zo makkelijk op. De MTB dus, de tweede keer dit seizoen. Ook deze keer weer met z’n vieren want Sjel is hardlopen, Edwin zit nog in Rwanda, Rob is nog verder van huis, helemaal in Nieuw-Zeeland, de jeugd zit in Napels en Lisette traint solo. Blijven over buiten mijzelf: Joop, Leo en Maickel. Mike is terug uit Malaga en kan weer eens mee. Nou eigenlijk niet want hij is veel te druk maar hij was het klaarmaken van leegstaande appartementen zo spuugzat dat ie zaterdag alles uit zijn handen heeft laten vallen en zijn MTB is gaan prepareren. Goed idee, de boog kan niet altijd gespannen staan.
Geloof het of niet maar Leo nam de leiding over de route. Dat is best een goed idee hoor, meestal. We gingen richting Heimolen, na het viaduct rechtsaf bos in, slingerdeslang, paadje hier, paadje daar, paadje is geen paadje maar een open stukje bos dus: stop en terug. Dat trok Joop even niet en in plaats van om te keren besloot hij maar om te vallen. Mike maakt van de gelegenheid gebruik om sanitair te ontspannen en na alles op de foto te hebben gezet gaan we verder.
Even later komen we bij de eerste behoorlijk modderpoel van de dag. Nou weten we onderhand best dat als er geen eenvoudige weg omheen is, dat je het best gewoon rechtdoor kan rijden. Leo wist dat even niet meer dus besluit hij er niet doorheen en er niet omheen te rijden maar om naast de plas maar te gaan liggen.
Dit moet ook even op de foto en we gaan weer door, naar de rode route. Die hebben Mike en ik samen in een lekker tempo gedaan. Leo en Joop sloten even later weer aan en we konden het plan van Leo af gaan maken. Dat begon met een stuk blauwe route. Die is eigenlijk ook best mooi. Het tempo lag wat lager dan bij rood zodat we lekker dicht bij elkaar bleven. Hierdoor hoorden we ook de kreet die Joop slaakte. Wat is dat dan?
Nou even terug en even kijken dan maar. Wat blijkt. Na een klein sprongetje over een balkje (een schansje dus) was er eens een klein bruggetje over een greppeltje. Nou moet je daar natuurlijk wel overheen rijden en niet ernaast. Afijn, Joop bruggetje gemist, voorwiel vast, Joop over de kop, fiets rechts langs het bruggetje en Joop links. Op zich niet zo erg maar de landing op de rechterschouder (ik hoorde dat dat de standaard schouder is om klappen op te vangen) was nogal pijnlijk. Niets gebroken gelukkig maar we braken wel de technische tocht af en gingen via minder hobbelige wegen terug naar SH.
Prima want het was toch al een mooie tijd om langzaam naar het bier te gaan. Om een uurtje of half 12 zaten we buiten op het terras in het zonnetje. Corine kwam toevallig om die tijd langslopen (ze was een rondje Binnenschelde aan het doen) en ze was een beetje verbaasd dat Leo er on half 12 al zat. Wij zeiden allemaal direct dat dit nog laat was en dat we normaal veel eerder aan het bier zaten. Grapje maar dat legt Leo thuis wel uit (toch?). Een biertje maakt veel schouderpijn goed, twee nog meer en na drie bieren was het hele voorval vergeten zodat Joop misschien toch niet de ziekenboeg in hoeft. Anja kwam ook nog even langs voor een bakje koffie. Best gezellig zo maar na drie bieren gingen we toch maar huiswaarts.
Volgende week gaat Leo Corine naar België brengen voor een wandeltocht en hij gaat daar zelf MTB-en. Wie mee wil kan mee!
