Toen ik wakker voelde ik mij net Koeman. Ik mocht eindelijk weer het shirt aan van mijn favoriete club aan: El Toro! De laatste keer was denk ik wel 3 maanden gelden. Veel gemist maar vooral vooruit kijken.
Traditioneel verzamelen bij het standhuys. Opkomst: 8 rijders. 4 rijtjes van 2. In de Eltoro café app werd duidelijk dat Bart (verzeerde knie van een dagje vaatwasser aansluiten) en Edwin (als herintreder) een uurtje meereden. De rit was de tijdrit van de coronawielerlockdown. Boudewijn en Lisette heel lang op kop. Bart fietste het uurtje rond, Edwin probeerde nog langer bij te blijven. Gelukkig bleef het tempo voor iedereen te doen. Zodat zelfs Edwin bij het Standhuys aankwam. Mede mogelijk gemaakt door een zetje van Lisette, Joop en Kevin die een paar keer het gaatje dicht reed. Onderweg nog even kletsnat geregend. De bochten werden ruimer genomen met de eerste tour etappe nog vers in het geheugen.
En gelukkig was er dan aan het eind van de regentunnel de warmte van het Strandhuys: Frank, Rian, Charlie, 2 heaters en voor iedereen een fleecedeken. Iedereen een paar Kwarremontjes en de ergste kou en nat was weer verdwenen. De Markiezen moesten echt lachen toen ze ons zo knus onder de dekens zagen zitten. Helaas was Rob (meegereden met de Markies) in zijn natte tenue gelijk naar huis gereden. We hadden hem graag in ons midden gehad, en onze intense warmte met hem gedeeld. Veel is besproken, weinig blijven hangen in het geheugen. En een beetje terugblikken op de Dutch Mountains.
Leo ging net iets eerder naar huis. Hij werd gebeld dat er beest met 4 poten was gezien thuis dus moest hij even Super Leo spelen. Onze held! Ondertussen werd ik ook nog geheel vrijwillig aangewezen om over 2 weken een pizza rit te organiseren. Natuurlijk doe ik dit graag en nu maar hopen op goed weer!
Toen we naar huis reden scheen het zonnetje weer, maar het hoofdje was wel een beetje troebel (bij mij). De rest van de middag op de bank gelegen. Fijn om er weer bij te zijn!
Groetjes
Edwin
