Mini ETCC want de befaamde El Toro Cycling Club ging met maar liefst 3 man sterk met de mountainbike de hort op. Tom wilde uitslapen en ging dus pas om 11 uur fietsen, Rob was aan het werk, Kevin denkt nog steeds dat je met carnaval (sorry, vastenavond) niet mag sporten en Joop dacht bij zichzelf: “ik ben elk jaar om deze tijd ziek dus laat ik dat maar voor alle feestelijkheden doen, dan ben ik er van af”. Nou dat hopen we dan maar want drie is best weinig. Maar beter dan niets dus vertrokken Maickel, Leo en ik even na 9 uur bij FirePlace om zelf een rondje te verzinnen, er was immers geen georganiseerde tocht in de buurt. De eerste kilometers waren soort van standaard via de uitkijktoren, boerderij Hildernisse en het best zware modderpad naar het tunneltje bij Korteven. Maickel pakte vanaf dat moment de kop over en we gingen richting het hek rond de vliegbasis. Hij deed zijn best om het tempo zodanig te houden dat het groepje bij elkaar bleef en dat lukte redelijk. Na een poosje gaf onze tijger aan dat hij zich niet optimaal voelde en dat we maar moesten splitsen. Tegenwerpingen hielpen niet en onze wegen scheidden zich. Maickel en ik gingen verder naar het zuiden en Leo eigenlijk ook, ieder in zijn eigen tempo.
Ik weet natuurlijk niet precies wat Leo allemaal heeft meegemaakt onderweg. Hij zei achteraf dat hij lekker gereden heeft, de nootjesberg heeft bedwongen en ook nog verkeerd is gereden. Weet je wat? We geloven hem op zijn woord maar voor het zelfde geld is hij gevallen, heeft hij lange pauzes genomen, heeft hij de route gemanipuleerd en weet ik wat nog meer. Nee hoor, we kennen ons sportbeest goed genoeg. Ook zonder echte zin heeft hij netjes een uur of drie op de MTB gezeten en ruim 50 km gefietst. Hij was nog langer onderweg dan wij. We hadden afgesproken om 12 uur bij Stayokay te zijn voor een pintje en daar gingen we voor. Ik heb met Maickel veel gezien en ik had het idee dat Maickel (die de kapitein van ons beiden was) precies wist wat hij deed, zoals een echte kapitein betaamt. We zijn echter per ongeluk bij het grenspad gekomen, hebben de nootjesberg gemist en het was zelfs zo erg dat hij ergens boven op een heuvel, in het mulle zand, aan mij vroeg of ik wist waar we zouden kunnen zijn! Nou vraag ik je! Natuurlijk niet, geen idee! De hoofdschootsrichting was gelukkkig wel bekend dus we zijn maar in de goede richting gaan rijden tot we (Maickel) iets bekends zagen. Dat gebeurde uiteindelijk in Putte, iets verder weg dan we (Maickel) dachten. Over de weg gingen we in straf tempo naar Hoogerheide, richting BoZ en toen weer het bos in, oost van de snelweg. We hadden nog drie kwartier en gingen dat eens volknallen na een aantal wegkilometers.
Dat duurde niet lang. Een paar honderd meter maar. Het leek een geweerschot maar het was een redelijk nieuwe Continental X-King. Niets meer aan te doen, een scheur van een centimeter of 8. Wat nou? Lopen? Te ver! Bellen? Niet leuk! Fietsen dan maar en hopen dat de achterband er op blijft zitten. Zo gezegd, zo gedaan. Leo gebeld om te zeggen dat we pech hadden en naar het Strandhuys zouden gaan, dat is dichterbij en vooral voor mij ook dichterbij huis. Leo zat op dat moment in Ossendrecht maar kwam eraan. We konden vast bestellen! Zo, dat is effe andere koek, 10 kilometer met een platte achterband door het bos en om mijn velg te sparen, naast de harde weggedeelten rijden. Maickel had dus een lange cooling down maar ik kwam behoorlijk bezweet aan, goeie training, haha. Leo was er nog niet maar we hadden onze eerste slok nog niet genomen toen hij aan kwam rijden. Goeie timing! Kwaremonts, Dubbels en een Tosti voor Maickel maakten de tocht op passende wijze af. Ondanks de rare acties hebben we het alle drie prima naar de zin gehad en we kijken uit naar de volgende rit op 12 feb. Hopelijk en waarschijnlijk met een wat grotere groep.
ometers. 
