Zondag ochtend 11 April, een dood normale zondag ochtend. Maar wat is dat ook alweer, normaal? Bedoelen we dan het nieuwe normaal, het oude normaal of het aangepaste normaal? Ik weet het ook niet meer, maar wat ik wel weet is dat er gewoon oud en vertrouwd weer 8 keer “Mogguh” in de app-groep voorbij kwam.
Nouja, eigenlijk kwamen er 9 keer een ochtend groet voorbij. Tom wenste ons alle een goede morgen en draaide zich daarna nog even om. Joop wist echter te vertellen dat hij kort daarvoor al even geïnventariseerd had hoe we gingen rijden, 2-tallen of groepjes van 4. Dat roept natuurlijk direct vraagtekens op, een fiets fanaat die een rondje overslaat terwijl hij al lang en breed wakker is. De eerste speculaties gingen de ronde, slechte benen, benen vergeten te scheren, aan het knuffelen met zoonlief of wordt er stiekem al geoefend voor een baby broertje of zusje. Het antwoord moet ik jullie helaas verschuldigd blijven.
Rond de klok van 9 kwam ik aanrijden bij het strandhuys, Edwin was zijn fiets uit de bus aan het toveren en Joop stuurde zijn fiets het stoepje op. Kort daarna volgde Leo, Bou Maickel, Lisette en Kevin. Met 7 man en 1 vrouw stonden we aan het vertrek van een mooi rondje richting het Noorden, de wind stond immers naar het Zuiden. Leo pakte de route op, en zette de meerderheid direct op het verkeerde been door richting het Zuiden te vertrekken. Met een lusje langs de kraaienberg reden we richting de Wouwse plantage. Wind mee opstarten was eigenlijk ook wel prettig, er werd volop gekletst en bijgepraat.
Wouwse plantage voorbij, langzaam draaide we richting het Noorden en werd het tempo iets opgevoerd. De gesprekken werden korter, de inspanning werd groter en hier en daar kwamen de eerste reepjes en bidonnetjes om de hoek kijken. Na het binnenrijden van Kruisland kwam er een haas vanuit de achterhoeden eens even op kop kijken. Edwin maakte zijn kopmeters waarna we onze weg vervolgde richting het altijd pittoreske Stampersgat. Dit sfeervolle plaatsje inspireerde mij om een liedje te zingen, dit tot vreugde van Lisette die dat wel gemist had.
Vanaf Dinteloord draaide we weer richting het Zuiden wat zorgde voor de wind in het hol. De grote kanonnen Bou en Maickel zetten zich op kop van het peloton en draaide de gaskraan eens flink open. Maickel gaf nog even net wat extra’s, zou dat zijn om te laten zien dat hij als 50-plusser het nog steeds kan? Of was het gewoon net dat momentje diep gaan wat hij in elke rit opzoekt?
Door de hoge snelheden reden we binnen de kortste keren de plaat weer op. Met een welverdiende warme chocomel in de hand hebben we de rit nog even geëvalueerd bij het Strandhuys. Dit natuurlijk allemaal op veilige afstand zoals de foto doet geloven.
Alles weer back to normal, nouja bijna alles dan.
Groetjes,
Sebas
