Je hebt fietstochten en je hebt fietstochten. Ieder voorjaar en zomer zitten we op de racefiets en gedurende het najaar en winter heisen we ons op de mountainbike om aan de fietskilometers te komen die we wensen te maken in een jaar. Nu is er sinds kort de intrede van een nieuw fenomeen, gravelen. Een zeer extreme vorm wat de combinatie is tussen het wegwielrennen en mountainbiken. Met Laurens ten Dam als ambassadeur wint het gravelrijden steeds meer aan populariteit en dan kan de ETCC natuurlijk ook niet achterblijven. Het begon allemaal enkele maanden geleden toen onze CEO Joop het idee opperde een heroïsche graveltocht te rijden. Positieve reacties als gevolg, maar toch ook de nodige vraagtekens. Welke fiets moet ik dan hebben, kan dat op een racefiets, moet ik op de mountainbike of heb ik een hele nieuwe fiets nodig?
Ikzelf ging maar meteen over tot de aanschaf van een gravelbike en ook Tom heeft er één besteld, maar wordt pas volgende maand geleverd. Voor de overige Toro’s begon het uitproberen, bestellen en sleutelen aan de fietsen die ze al hebben. Joop is een paar maanden aan het testen geweest en heeft nog nét niet geprobeerd zijn motor om te toveren tot gravelbike, maar al dit geprobeerd zorgde er uiteindelijk wel voor dat we met 7 man afgelopen zondag de nieuwe fietshype konden gaan ontdekken, de Dirty Kanzelled ETCC ging van start. Voor de leden die niet mee met deze tocht gingen, had Rob een alternatieve ronde bedacht op de weg, waardoor er afgelopen zondag flink wat Toro’s op de fiets hebben gezeten!
Een nieuwe start locatie !
Om half 8 mochten de gravelrijders verzamelen bij Sebas, meteen als soort housewarming in zijn nieuwe huis. Onder genot van een bakje koffie en wat lekkers bij de koffie kwam iedereen goed beslagen ter ijs aan de start. Gastheer Sebas had een mooie Bianchi gravelbike te leen en zoals gezegd had ikzelf (Kevin) er al één aangeschaft. Boudewijn (op zijn mountainbike met een plattere band en ligstuur), Leo (racefiets met dikkere banden), Joop (racefiets met dikkere banden), Tom (gravelbike/saltofiets geleend) en Maickel. Juist ja,,,, Maickel had besloten zijn mooie racefiets uit de schuur te pakken, wat bar uit de bandjes te laten lopen maar voor de rest er niks aan te doen…die ging echt voor het extreemste!!
Iets over 8 vertrokken we richting de Kraayenberg waar we het eerste gravelpad opschoten. Iedereen enthousiast en toch ook wel een beetje benieuwd wat we konden gaan verwachten, dit was immers voor (bijna) iedereen nieuw. Na de Kraayenberg een stukje door het Huijbergse bos, waar de eerste bedenkingen bij racefiets Mike begonnen te komen. ‘Joop, dit is toch geen gravel man, dit is gewoon mountainbike route!!’. Daar had Maickel gelijk in, dit soort paden zouden we de rest van de weg nog genoeg gaan tegenkomen. Iedereen kwam er toch mooi doorheen en na het Huijbergse bos reden we richting Essen.
Hoe vaak gaan we lek rijden?
Joop was een paar dagen ervoor nog even op verkenning geweest en waarschuwde voor het volgende gravelpad. Hier was namelijk puin gestort en daardoor had hij toen lek gereden. Toen we het pad richting Essen opschoten was Joop zo druk met waarschuwen van Leo, dat hij zelf niet meer helemaal scherp was en jawel,,, klatsboem over het puin reed. Lekke band! Iets met een ezel die zich niet twee keer aan dezelfde steen stoot…Iedereen kon er wel om lachen, maar stiekem hoopten we ook dat dit niet de voorbode zou worden van ons tochtje. Lekke banden hadden we met de 235km rit namelijk genoeg gezien, en daar zaten we nu net niet op te wachten! Joop deed een Max Verstappen en had de band zo gewisseld, verder met het avontuur.
Dwars door Essen waar een mondkapjesplicht geldt, maar die hadden wij als echte rare devils niet bij, dus doortrappen. En doortrappen dat ging goed over de geasfalteerde wegen. Met Maickel op zijn race en Bou in tijdrithouding op de mountainbike reden we alsof we op de normale racefiets zondags aan het fietsen waren! Eenmaal uit België over mooie gravelstroken richting Roosendaal en Nispen en toen begon het ware bush bush avontuur.
Leo pakte kop en leidde ons bij Zundert door grasvelden waar koeien jaloers op zijn. Het gras, de distels en andere jeukende planten stonden tot aan je oksels, maar we zouden er hoe dan ook doorheen gaan. Zoals gezegd reed Leo voorop en dat was wel fijn, zo maaide hij een groot gedeelte een beetje plat voor de achtervolgers. Eenmaal uit deze grasvlakte was het materiaalcontrole. Hele graspollen werden uit de derrilieurs getrokken, maar toch kwamen de fietsen ongeschonden uit dit woeste terrein. Ook dit is gravel met de Toro’s!
Na onze kleine uitstap door de grasvelden toch maar besloten het fietspad te pakken om Zundert uit te rijden. Daar hadden we wel een oplettende visser voor nodig die ons attendeerde op een makkelijker pad dan we dreigden te gaan fietsen, maar goed…back on track. Via Zundert reden we een beetje richting het oosten en ook hier stond de nodige uitdaging op ons te wachten.
Loszand paden waren er namelijk in overvloed en dit reed eigenlijk op geen enkele fiets lekker. Des te knapper was het van Micro Mike Maickel dat hij met 6 en 5 bar in de bandjes dit losse zand trotseerde en vaak als derde aan het eind van de strook kwam. Heerlijk hoe hij slippend en schuivelend door het losse zand bewoog, respect.
Met deels stukken op de weg en deels onverharde paden schoot het best goed op en ondertussen werd er ook het nodige bijgekleurd op de fiets. Het weer was namelijk prima voor een gravelritje en met het weer valt of staat zo een grote afstand toch ook wel vaak. Door richting Baarle Nassau waar we ons weer even in grensgebied begaven en het gas er dus weer op ging.
Bij Baarle-Nassau was het verste punt en bogen we dus weer terug af in ons rondje. Wederom richting Breda zetten we koers en we waren inmiddels over de helft van ons ritje. De benen voelden goed, wel hier en daar wat geluiden voor een eetpauze. Ikzelf stelde voor hem even door te trekken tot over de 100, aangezien we dan het allergrootste gedeelte achter de rug hebben en dat is altijd wel zo fijn bij zo een grote rit! Echter kwamen we na 100 kilometer alleen maar in bosrijk gebied terecht en was er nergens een eetgelegenheid te vinden. Dit zorgde voor wat gemor her en der, want met lege magen kan het humeur soms een beetje verslechteren…toch Sebas;)
Uiteindelijk was de eetnood bij Sebas zo hoog dat we besloten een reepje naar binnen te werken. Even een korte etenspauze en energie bijtanken tot de stop (waar die ook mocht zijn). Sebas kon weer een beetje lachen en toen we klaar waren staken we over het volgende bosgebied in. Sebas, Boudewijn, Leo en ik schoten weg, waar Tom, Joop en Maickel nog even moesten wachten voor passerende auto’s. Het duurde niet lang of ik hoorde een hoop geroep achter me en zag een Toro op de grond liggen…
De salto van Tom
Nu heb je bij het ingaan van een bos altijd zo een mooie houten balk waar je rechts of links voorbij kan. Salto Tom had deze echter compleet over het hoofd gezien (was in gedachten de complete rit bij zijn toekomstig vaderschap) en was er gewoon vol opgefietst. Volgens de ooggetuigen Joop en Maickel vloog Tom in een salto over zijn fiets, duikelde en kwam neer op de grond, paniek! Dokter Leo fietste snel terug om medische controles uit te voeren. Salto Tom had last van zijn rechterpols dus de gipsmeester controleerde op breuken. Gelukkig, first opinion was geen breuk. Leo sommeerde Tom te blijven bewegen met zijn arm, om de stijfheid uit te stellen. Met de geleende fiets was wonder boven wonder weinig aan de hand. Het zadel was kapot, maar dat werd vakkundig rechtgezet waardoor we de tocht konden vervolgen. Voortaan bij elke bosbalk goed waarschuwen is de les die we hieruit hebben getrokken!
Je zou hem maar over het hoofd zien…. 
Na een paar kilometer begon Tom toch wat te trekken met zijn arm en gaf aan dat het eigenlijk niet meer ging. Hij wilde opgehaald worden, maar dat was ook weer niet zo handig middenin het bos. We stelden voor snel een eetgelegenheid te vinden, alwaar Tom opgehaald kon worden! Uiteindelijk vroegen we een meneer de weg naar een lekker tentje en belandden we bij de Galderse meren (daar is ie Bou) voor een lekkere lunchstop. Tom belde Sanne op en ondertussen bestelden we ommeletjes, sandwiches en pannenkoeken. Joop dacht nog even aan een biertje, maar besloot het toch maar te laten…we waren immers wel ruim over de helft, maar wie weet wat we nog op het laatste stuk konden verwachten.
Na een heerlijke lunchtop lieten we Tom heel eventjes alleen (Sanne was er 10 minuutjes na we weg waren) en vervolgden we snel de route. Nog zo een 60 kilometer te gaan tot het biertje bij Sebas, we zijn er bijna! Door wat bospaden, maar toch ook voornamelijk geasfalteerde wegen reden we in rap tempo richting Roosendaal. Her en der werden wat los zand stroken meegepikt en uiteraard ook weer de gravelpaden, maar veelal ging het over de weg. Enige nadeel was dat vanaf nu alles wind tegen was, dus dat betekende waaier rijden. Bou bewees maar weer eens dat hij op elke fiets tegen de wind in kan beuken, dus ook op de MTB was het lekker in het wiel bij Bou.
Het laatste stuk kende een paar bekende stukjes, maar er werd vooral nog even goed doorgetrapt om mooi op tijd bij Sebas op het balkon te kunnen zitten. Leo reed nog wel eventjes lek nabij Nispen, maar de band oppompen bleek voldoende om de rit te vervolgen! Via Roosendaal reden we richting Wouw, waar we nog een klein stukje bos meepikten richting de Col de Kragge. Helaas lieten we deze aan ons voorbij gaan en reden we via het centrum naar de Goudenbloemstraat waar we uiteindelijk na 170 kilometer voldaan aankwamen. Iedereen (op Tom na) had het gered en ook de fietsen hebben ons een ware dienst bewezen. Cervelo kan stoppen met het maken van gravelbikes, de racemodellen blijken ook uitermate geschikt voor ruig parcours!
De BBQ finale bij Sebas en Mies
Na een warm onthaal van Mirke en Michelle parkeerden we onze fietsen in de garage bij Sebas en snelden we ons naar het balkon. De groep racefietsen was inmiddels bezig aan het eerste biertje bij het Strandhuys en kwamen er daarna snel aan om samen te proosten op de rit en het nieuwe huis van Sebas. Onze gastheer Sebas had samen met zijn vriendin Michelle voor het nodige lekkers gezorgd en we kwamen niks te kort. Na de eerste biertjes ging er een gedeelte naar huis, maar de meesten bleven nog gezellig voor de barbecue! Ook deze was uitstekend verzorgd en we hebben ruimschoots de tijd genomen om de ritten van de dag na te evalueren! Ook werd het proeflidmaatschap van onze Kas omgezet in volledig lid, onze club kent de laatste maanden een enorme verjonging,,, welkom Kas!
Proost! 
Met een Kwaremont in de hand !
Na de barbecue en al het lekkere drinken werd het op een geven moment toch echt tijd om naar huis te gaan. Een zeer geslaagde dag beleefd op de gravelbike en als we de verhalen van de anderen moeten geloven was de wegrit ook weer een heerlijk ritje. De gezamenlijke afsluiting maakte het helemaal compleet en namens de club nogmaals hartstikke bedankt Sebas en Michelle voor de gastvrijheid en goede zorgen!
Na de gravelride duurde het niet meer lang voor salto Tom, veroorzaakt doordat hij met zijn hoofd bij de baby was, ook daadwerkelijk papa is geworden. Een kleine Toro (nog net iets kleiner dan Sebas) voor de toekomst is geboren. Tom en Sanne, van harte gefeliciteerd met jullie zoon en ons toekomstig lid; Eise Bogers!
Het was top! Xxx Kevin
