Bergen op Zoom/Zeelandbrug De mannen van de El Toro Cycling Club hebben zich tijdens de ronde van de Zeelandbrug goed laten zien. Op 19 april 2015 werd de etappe verreden en de verwachtingen, die al hooggespannen waren, werder ruimschoots ingelost. Drama, spanning en tieten, alles zat in (en na) de rit. Uiteindelijk bleek Fons de meest gelukkige van de dag.
De etappe startte om 09:00 op de Fuut bij Joop thuis. Het El Toro Cycling Team bestond vandaag uit de kopman Bart Verberne, knechten Tom, Kevin, Leo, Boudewijn, Maickel, Fons, Michel. Vrije rollen waren vandaag weggelegd voor Joop en Rob. De rede waarom Bart is aangewezen als kopman is wegens zijn verwachte supercompensatie. Hij heeft deze rol naar behoren ingevuld. Constant was helaas wegens ziekte afwezig (beterschap) en Edwin zit druk aan de studie (succes!).
Na de neutralisatie over de Bergse Plaat kwam de eerste serieuze beproeving, namelijk de Fianeberg. Deze enorme puist werd naar behoren overwonnen en de spieren werden even op spanning gezet. De mannen wisten dat het een dag van vele kilometers zal worden waarin het niet vanzelf zal gaan. Toch werd er, geheel in El Toro stijl, goed doorgereden. Na de Fianeberg werd er in een lekker tempo van gemiddeld 30 per uur over de oude Zeeuwse weg richting Yerseke gereden. Het eerste uur nam Tom zijn knechtenwerk op zich door op kop te rijden, samen met onder andere Rob, Boudewijn en Joop.
In Yerseke werd de kop afgegeven en werd het commando overgenomen door de onverwoestbare Michel, beter bekend als Sjel. Inmiddels waren er zelfs twee wieltjesplakkers meegeglipt. Het bleek dat het bekenden van Leo waren dus gezellig dat de mannen mee reden. Ze schroomden zelfs niet om ook het nodige kopwerk voor hun rekening te nemen. Chapeau!
Na Yerseke werd langs de Oosterschelde richting Goes gereden. Te merken was dat er verschillende blikken naar rechts wenden want daar lag ‘ie al. De Zeelandbrug. Dé scherprechter van de dag. De eerste 50 kilometer werd er lekker gereden met de wind (schuin) in de rug. Er sloop echter angst in het peleton omdat de wind vol op kop zal komen en dat het een ware veldslag zal worden op de brug. Toen de Zeelandbrug in beeld kwam, nam eerst Leo en daarna Maickel de kop. Uiteindelijk werd onder aanvoering van Tom de Zeelandbrug bedwongen. Meevaller was dat de wind ontzettend meeviel en er werd in een tempo van boven de 30 omhoog gereden!
Iedereen bleef goed bij en ook op de Zeelandbrug werd er goed doorgereden maar toen gebeurde het. De nachtmerrie voor iedere fietser. Pssssssssssssssssssssssst. Een lekke band. Er werd geschreeuwd en gevloekt en uiteindelijk had iedereen door dat er een probleem was. Superknecht Kevin had een flinke spijker in zijn achterwiel. Drama ten top. Daar stonden de mannen midden op de brug. Gelukkig boden Bou, Leo, Rob en Sjel de helpende hand aan de jeugdige renner en kon na een tiental minuten weer koers gezet worden richting Zierikzee. Helaas duurde dit slechts 10 meter, toen was de band weer lek.. Even leek het erop dat het moraal zakte. Er werd zelfs geroepen dat de bevoorrading werd overgeslagen. Godzijdank konden de renners snel hun rit vervolgen en werd er in één streep doorgereden naar Grand Café de Werf. Hier kregen de mannen hun koffie of fris, gevolgd door een (heerlijke) appelpunt.
Na de pauze reden de renners door Zierikzee en konden ze beginnen aan het laatste deel van de etappe. Langs het (opvallend) drukke Watersnoodmuseum reden de mannen over de Nieuwendijk en de Langeweg richting de Philipsdam. Het werd nerveus binnen de groep, er kwam weer een klim aan. Wegens het ontbreken van Stravakip Constant moest het toch van anderen komen. Voor de Philipsdam sloeg Rob af en reed over een verkorte route als eerste naar de klim (laten we het houden op ervaring). Kevin, Boudewijn en Fons zaten goed van voren. Uiteindelijk werd er stevig doorgetrokken door de heren. Met name Kevin reed sterk en kwam uiteindelijk als eerste boven. Veel tijd om bij te komen was er niet want het was tijd voor de dolle vijf minuten. Er werd met een (flink) tempo de Philipsdam overgeknald. De teller tikte vaak de 40 per uur aan. Na de Philipsdam wachtte nog de Slaakdam. Hier werd het laatste kruid verschoten en viel op dat de El Toroianen heuse klimgeiten zijn.
Na de Slaakdam werd al geroepen dat de barbecue werd geroken. Dat was namelijk de beloning voor de mannen die stond te wachten. Maar eerst werd er nog een heuse finale gereden! Onder aanvoering van Michel begon het feest. Uiteindelijk vormde zich een kopgroepje waarin met name Michel en Rob erg actief in waren. Boudewijn zat ook erg goed mee en bewees maar weer eens dat hij de man in vorm is. Uiteindelijk trok Tom in de sprint aan het langste eind. Na de finale werd er uitgebold en werd er als één groep terug naar de Fuut gereden alwaar Anja met haar schort aan al klaarstond om de mannen te voorzien van een heerlijk broodje hamburger en een braadworst (en bier).
Tijdens de welverdiende beloning werd de rit natuurlijk uitgebreid geëvalueerd. Kopman Bart was tevreden over zijn groeiende vorm, Boudewijn liet zijn afgetrainde bovenlijf even zien (geruchten gaan om te laten zien dat hij de te kloppen man is in de Alpen) maar het absolute klapstuk was de aankondiging van Michel dat Fons naar de Zeebodem gaat met zijn vrouw. Fons, veel plezier.
De rit was uiterst succesvol en via deze weg namens alle El Toroleden: Anja en Joop bedankt!
