Dit pinksterweekend was geen pinksterweekend zoals je je dat voorstelt. Voorjaar, bloemetjes, zonnetje en 20-25 graden Celsius en een zwak windje. Perfect om met de hele fietsclub op pad te gaan. Nou….het leek er niet op. Het weer dat zo mooi bij Pinksteren past had vrijdag afscheid van Nederland genomen. Wat ervoor in de plaats kwam was een maximumtemperatuur van 12 graden, vooral op zaterdag een stevige wind uit het Noordwesten en van tijd tot tijd een bui. Bloemen en vogels waren er vast maar daar heb je dan meteen geen oog meer voor. De hele fietsclub bijeenscharrelen om eens lekker van het matige weer te genieten ging ook niet door. Er werd wel gefietst, 2 dagen zelfs, op zaterdag en op maandag maar er waren in totaal maar 4 Toro’s op de fiets in de buurt van Bergen op Zoom te vinden, verdeeld over 2 x 3. Zaterdag Joop, Rob en Boudewijn en op maandag Fons, Rob en Boudewijn.
Erbij zijn was wel de moeite waard, beide keren. Zaterdag gingen we naar Goes omdat Rob een stukje weg van de El Torro Classic die op 9 juli verreden wordt (Toro’s: meld je aan bij Rob!!!), even wilde verkennen. Rob heeft na de klimclassic nog wat last van zijn knie dus het plan was om lekker rustig, al pratend een rondje te fietsen. Zogezegd, zo gedaan. Nou, even dan. Op het moment dat ik van Joop hoorde: ”tandje duraf”, en ik van 33 naar 31 km/u ging, kwam Joop voorbij met Rob in zijn wiel. De voornaamste rustige momenten daarna waren als we even de weg aan het zoeken waren of even voor een stoplicht moesten wachten of zo. Okay, dan maar niet rustig maar lekker tegen de wind in stoempen, ook leuk. De weg rond Goes heeft Rob gevonden en het zoeken was daarna naar het water. Ja, het water. Niet om te zwemmen of zo maar omdat de heenweg van de Classic 2016 op de bekende manier via de Zeelandbrug naar Zierikzee gaat, dan door richting Neeltje Jans en vandaar weer naar Goes. Vanuit Goes dan via ’s Gravenpolder langs de Westerschelde richting Hansweert. Van Goes de handigste manier naar het water is nog niet gelukt maar daar gaat Basecamp uitkomst bieden. De terugweg was meest met windje mee en de snelheid ging, ondanks de regelmatige aansporingen tot wat rust, vaak naar 35-38 km/u. Zo wordt een rustig knieherstelritje toch nog best vermoeiend. Het laatste stuk hebben we geen omweggetjes gemaakt, geen extra viaductjes op gesprint en zelf niet omgereden naar het Strandhuys voor een paar Tripeltjes. Dat laatste hebben we aan Rob te danken. Als een ware leider opperde hij om bij Non Plus Ultra wat te gaan drinken. Goed idee. We vonden dat we dat verdiend hadden en het lag nog op de route ook.
Ze hadden Kwaremont op de kaart. Had ik nog nooit gedronken maar met de klimclassic nog in het achterhoofd en de Ventoux vakantie aanstaande, leek het een goed idee. Lekker biertje, 6,6% dus niet te zwaar. Zo konden we de laatste kilometers naar huis zonder gevaar volbrengen. Eenmaal thuis stond er 111 kilometer op de teller en spraken we af om misschien maandag weer te gaan.
Wat je misschien afspreekt moet je misschien doen en dat deden we dus ook. Tenminste, Rob en ondergetekende. Joop was ingeruild voor Fons die meteen van CEO Rob de opdracht had gekregen om een mooi rondje te maken.
Als Fons de rit uitzet komen we nog eens ergens anders dan in Zeeland. Niks mis met Zeeland maar verandering van spijs doet eten, nietwaar? Ja, in principe wel maar nu betekende het ook dat we behoorlijk wat buien op ons dak kregen. Je zag ons zo van het gebied met af en toe zon (Zeeland) fietsen naar de donkere buienluchten (Roosendaal, Zevenbergen, Willemstad. Pas op de terugweg ging de zon af en toe weer schijnen. Nou hadden we er wel een beetje rekening mee gehouden en waren we erop gekleed, ieder op zijn eigen manier. Rob en ik met beenstukken en Fons (weer) in een korte broek. Fons met schoenhoezen en Rob en ik met luchtige open schoenen die het water goed binnenlaten. Het was weer een mooie route die Fons had uitgezocht. Een aantal plaatsen had ik nog nooit gezien (of ik was vergeten dat ik er al eens was geweest) en het was lekker rustig. Niet de grote fietsclubs die je in Zeeland ziet, maar dat kan ook aan het weer liggen. Rob had de rit van zaterdag toch moeten bekopen met pijn in de knie en we gingen nu echt, echt rustig aan doen. Meestal lukte dat ook wel maar af en toe werd er toch even flink aangezet maar, eerlijk is eerlijk, er werd snel “tandje duraf” geroepen en bijna altijd gebeurde dat dan ook. Rob’s doel was om met minder pijn van zijn fiets af te stappen dan de zaterdag ervoor en volgens mij is dat goed gelukt.
Ergens tussen Dinteloord en Steenbergen (toch?) kreeg Fons een lekke band. Steentje opgepikt, niet zo gek met die regen. Waar Fons bij zijn vorige lekke band het risico nam om de boosdoener, een spijkertje, te laten zitten hebben we nu de band toch maar schoongemaakt. Hierna hebben we Fons alleen aan het werk gezet om drie redenen. Ten eerste is het geen vrouw, ten tweede kan hij het prima zelf en ten derde was zijn achterwiel ongelooflijk smerig. Het bleef dus bij goede aanwijzingen.
Bandje was vervangen en we gingen verder via Moerstraten naar Bergen op Zoom. Fons sloeg op een gegeven moment af naar Roosendaal en Rob en ik maakten de rit af via de Berk, Stayokay en Heimolen. We sloegen de drank over, ik omdat ik verder wilde met schilderen en Rob omdat hij boodschappen moest doen voor de komende werkweken. Mooie rit! Toch weer 113 km in de pocket!
