Soms heb je van die ritjes, waarbij je gedurende rit denkt…ja, hier wil ik wel een verslag over schrijven. Nou…zo een ritje hadden we afgelopen zondag weer eens te pakken.
Het begon allemaal op zaterdag. Rob meldde zich af met klachten. Hij was getest, maar had de uitslag nog niet. Dubbel balen dat Rob zijn biervoorraad aan ons kwijt wilde…eerste afmelding binnen. Voor de rest van de avond was het stil.
Zondagochtend werd ik wakker in paniek. M’n telefoon had niet opgeladen (kapot) , dus geen wekker afgegaan. 08.15 beetje beduusd op zoek naar een andere telefoon, mezelf in fietskleding hijsen en nog even door de rolgordijnen kijken naar het weer. Je moet immers goed aangekleed voor de dag komen. De bijkomstigheid van Keet uitlaten werkt ook niet mee met zo een haastige ochtend, maar rond 08.40 was ik ingeplugd op WhatsApp en toen schrok ik me dood.
‘Mannen, aangezien de stilte in de groepsapp en het slechte weer, denk ik dat iedereen past vandaag. Ik kruip lekker op de tacx’…sprak onze bovenste beste CEO! Deze opmerking kon rekenen op reacties. Sebas gaf aan toch wel graag op de fiets in ’t eggie te springen en menig Toro volgde. Eenmaal bijgelezen en nog steeds in haastige modus meldde ik mezelf ook aan!
Dus de fiets op en naar ’t Strandhuys. Waar onze Leo eerst nog dacht iedereen op een virtueel rondje Zwift te zien, zag hij nu een grote groep in real life. Alsof het slechte weer en de woorden van Leo ervoor hadden gezorgd dat iedereen wilde!! CeoLeo schudde dan ook het handje van Bou, Sebas, Joop, Mike en Kevin. Toch weer een mooie groep van 6 en zo vertrokken we vol goede zin.
Sebas nam de leiding en we ging over de Kraayenberg richting Mathemburg. Bij Mathemburg pakte Joop meteen een shortcut, waar de rest door de blubberige paden van het landgoed ploeterde. Af en toe goed aanzetten om jezelf door de plassen te ploeteren.
Bij de hergroepering met Joop stook Sebas richting Hoogerheide. Daar werd het sprookjesbos aangedaan, ten minste zo noem ik het. Een mooi paadje heuvelop en dan zo de slangenkuil in (ook een begrip die Mike me ooit influisterde een paar jaartjes terug). Na het overwinnen van de slangenkuil sloegen we scherp links af, achter Joop aan.
En toen kwam het…Joop heeft iets nieuws bedacht. Hij besloot te gaan Leembergklimmen. Naar horen zeggen heeft er zelfs een spoedvergadering plaatsgevonden bij het Olympisch Commite om dit last minute toe te voegen volgende maand bij de Winterspelen. Joop probeerde de heuvel op te fietsen, maar lukte niet. Dus wandelen maar. De ondergrond was echter zo glad dat hij meermaals onderuit gleed, onder luid gelach van zijn medetoro’s. Je was de beste Joop, een goude plak in Shanghai ligt voor het oprapen!!!
Iedereen de leemberg over, verder op avontuur met Sebas. Een paar weken geleden waren Kevin en Sebas op avontuur geweest en hadden ze in de omgeving van de vliegbasis bij Hoogerheide enkele paadjes geprobeerd. Zo kwamen ze erachter dat een boerenerf doodliep, dus die werd vandaag overgeslagen.
Op naar het bos van de vliegbasis dus. Het klimmetje wat een paar weken terug gezien werd, werd vandaag opgeklommen. Leuk stukje door het bos en we circuleerden mooi door de Hoogerheiderse bossen. Op een geven moment werd er geroepen: “Leo gevallen, stop!!!’ . Op de tacx had Leo dit niet overkomen, maar kleren afkloppen en door over de mooie vlaktes van dit kleine bos. Een moeder met zoon heeft ons meerdere keren, vier keer ofzo, voorbij zien komen….maar dat mocht de pret niet drukken.
Bij het uitkomen van het bos kreeg Leo een berichtje van Rob. Zijn testuitslag was binnen, dus bellen maar! Rob was gelukkig negatief, dus we konden bier drinken bij Rob. Even aandringen en Rob ging ook nog even mee fietsen. Achteraf gaf hij aan te hopen alleen het bier gedeelte mee te doen, maar toch afgesproken om half 11 bij Rob te zijn.
Het rondje van Sebas kon daarmee de prullenbak in (komt morgen goed hebben we zojuist afgesproken), dus Leo weer terug on the lead. Leo bracht ons bij de vliegbasis en door het bos richting de groene route. Leo zorgde ervoor dat we mooi om half 11 bij Rob arriveerden, waar we onze mountainbiketocht verder vervolgden.
Rob had een mooi idee. Hij opperde de zwarte route. Dit moet je Mike geen twee keer zeggen en Mike herhaalde dit meermaals, waardoor we hups naar zwart reden. Even balen vond ik, op dat moment had ik geen zin gas te geven….en een bepaalde route rijden betekent eenmaal gas geven met menig Toro in de gelederen.
Bij het opdraaien van zwart was dit ook zeker het geval. Ons Sebas had er wel zin in en trok snel van leer. Joop hield de hele meute op en Mike vond net na het eerste stukje een shortcut, waardoor hij het wiel van Sebas kon vinden. Joop liet de rest voorbij en toen kon ik gelukkig (met enige moeite) de aansluiting vinden. De rest van de route was pittig. Flink doortrappen, maar wel lekker. Bij het eindpunt was het wachten geblazen op Joop en Rob.
Waar waren ze, het duurde wel erg lang. Een klein belletje later bleek dat Joop zijn ketting was gebroken. Het zal Joop weer eens niet wezen. Na een kleine chainsuck reperatie konden ze hun pad vervolgen en voegden zich na een minuut of twintig bij de rest;)!
Op naar de Zeezuiper voor een mooi fotootje. Leo nam het voortouw en loodste ons door de toch blubberige paden naar een mooi stukje natuur. Vorig jaar hadden we hier ook een mooie fotosessie. Zo maakten Sebas en Tom een foto daar die niet zou hebben misstaan op een gaykalender….dit jaar gingen we voor het clubgevoel. Even poseren en gelukkig kon Joop zijn telefoon besturen met een afstandsbediening voor een geweldige foto!!!
Na het jaarlijkse fotomoment op naar Rob. Rob was inmiddels ook vies genoeg om thuis te komen, dus we konden richting het bier. Via een mooi stukje bos reden we langs het appeltje naar huize Halter, waar onze fietsen helemaal schoon werden gespoten door de geweldige tuinslang. Ook de billetjes werden goed afgeklopt door menig Toro, waardoor we redelijk schoon naar binnen konden. Helaas hadden Bou en Sebas andere verplichtingen, waardoor zij moesten laten lopen.
Eenmaal binnen werd de biervoorraad van Rob op tafel gezet en de keuze was reuze. Een trippeltje, blondje, quardruppel of nul procent…het was er allemaal. Con zorgde ook nog eens voor een vette hap in de vorm van een broodje frikandel of kroket. Alsof het in Wouw te ruiken was, zorgde dit ook voor de nodige goesting bij Ed…die zijn gezicht ook nog even kwam zien.
En toen kwam het. Ed nam plaats naast mij (Kevin). Ik ging het gesprek aan en zei: “Goh Ed, wij zouden ooit een fietsvakantie regelen, maar toen kon je niet mee. Wat denk je van de Elfstedentocht organiseren in het voorjaar?”. Een schaatser als Ed hoef je dat geen twee keer te zeggen en het enthousiasme was gigantisch.
We gooiden het op in de groep en de geluiden waren positief. Het bleek dat Leo ook al eens dat idee had gehad, dus het was meteen in kannen en kruiken. Nu een weekje verder is ook helemaal de kogel door de kerk en hebben we een huis geboekt voor alle Toro’s om het weekend van 22 april de Elfstedentocht te fietsen! Geweldig, en ik heb er nu al zin in!!!!!
De middag werd afgesloten met heerlijke biertjes en gesprekjes. Het was echt top. Morgen gaan we er weer voor. Ik wacht nog even tot Leo een rondje voorstelt op de tacx, maar ik vermoed dat we morgen allemaal weer te zien zijn om 09.00 bij het Strandhuys. Sebas en ik nemen de route voor onze rekening, dus jullie hoeven alleen maar aan te sluiten.
Groetjes en ik kijk uit naar de 250 kilometer rit in April!!!. We gaan ervoor.
XXXX
Kevin
