En hup het was alweer zondag. En wat voor één, een heerlukke 4 graden op de thermometer, een strakblauwe lucht, een briesje erbij en heel veel zin om weer te gaan! We waren met 5 vandaag: Sebas, Maickel, Boudewijn, Edwin en Lisette. Kevin was een weekendje weg, Leo traint zijn roparunteam helemaal fit. Het verdriet van Joop namen we mee op de bagagedrager en leidde aan het eind van de rit nog tot een mooi gesprek over vaderschap…
Goed, we besloten om een rondje buitenom Tholen te doen. In een heerlijk tempo, eigenlijk net te hard, maar het ging, via Halsteren, de Klad naar Nieuw-Vossemeer of all places ;-). We reden als een dobbelsteen die op 5 gevallen was. Voorop Sebas en Bou, achteraan Maickel en Edje en heerluk in het midden helemaal in m’n eigen bubbeltje reed ik. Voor en achter me gekeuvel waar ik net niks van kon verstaan, ach wat maakt het ook uit, het was prachtig buiten, de akkers klaar om ingezaaid te worden, het zonnetje deed goed zijn best, het blauw van de lucht werd blauwer, het groen aan de bomen groener, het rook gewoon naar lente!
Nieuw-Vossemeer, mooi dorp, er was zowaar al een automobilist wakker daar, klein, bijna hachelijk momentje, en vrolijk verder langs de plek waar ik volgend jaar een nieuwe uitdaging aan mag gaan. Kriskras het dorp weer uit, door naar waar we buitendijks konden gaan. De zon werd ronduit aangenaam, de wind iets minder aangenaam, Ed besloot dat wij niet langer duikers waren, maar prins en prinses, omgeven door 3 lakeien. Klinkt inderdaad veel positiever, en maakte dat ik me absoluut niet geroepen voelde om op kop te gaan rijden. In de krochten van ons knusse pelotonnetje genoot ik; soms is geluk zo makkelijk te vinden…
Sebas leidde ons ondertussen feilloos naar een perfect plekje voor de groepsfoto. Dat het doodliep, was mooi meegenomen. De Zeelandbrug, met z’n mooie witte pijlers, leek akelig dichtbij, ik opperde nog even om het rondje wat te verlengen, maar kwam daar vlot weer op terug, niet iedereen was even enthousiast, de wind stond verkeerd.
De route draaide ons inmiddels met de wind in de rug weer buitendijks. Met een genoeglijk (lees eigenlijk net te hard) vaartje toerden we door naar de Oesterdam. Vol zelfvertrouwen draaiden we naar rechts en hup de Oesterdam werd genomen. 5 blije toro’s, Ed voelde zich inmiddels even de koning, ging gewoon voluit op kop rijden. Tot we werden ingehaald door een waaier onder leiding van ene meneer M.Hofland. Net iets te laat besloten we de sprong naar het laatste wiel te wagen. Alleen Sebas heeft het gered. Maickel bedacht toen ie net gesprongen was dat ie eigenlijk niet had willen springen, Bou was aardig op weg, maar draaide ineens om en kwam op het gemakje weer aansluiten.
Aan het einde van de dam pikten we Sebas weer op. Via de Bathse brug werd de kortste weg naar NPU gevonden. Daar luidde de bel en hebben we ons beloond met een paar heerlukke kwaremontjes. Het zonnetje was inmiddels fantastisch, we nestelden ons tegen een muurtje, voerden een goed gesprek en het voelde goed!
Lisette
