Terwijl de Tour druk bezig is, hebben de Toro’s hun eigen doelen. Over krap anderhalve week is de fietsvakantie en iedereen werkt er op zijn of haar eigen manier naar toe. Veel kilometers maken, wat hoogtemeters pakken in Limburg/ Nijmegen…en stiekem trainen zonder het op Strava te zetten. Iedereen heeft zo zijn eigen maniertjes om straks zo getraind mogelijk aan de voet te staan van de reuzencols in de Alpen.
Een mooie rit die kan helpen voor de inhoud is de ‘Endurance ride’. Hier hebben we er inmiddels al velen van achter de rug en de meesten zijn memorabel te noemen. Wat te denken van de horror 222 kilometer rit door de regen en de wind? Of die van vorig jaar, 250 kilometer genieten in Friesland bij de Elfstedentocht? Leo had de taak op zich genomen de lange afstandsrit van dit jaar te organiseren en zogezegd, zo gedaan!
Op zondagochtend 2 juli was het wat frisjes bij het uitlaten van de hond, maar een stuk beter als de dag ervoor. Op zaterdag had het namelijk vrij veel geregend en toen gingen mijn gedachten al snel terug naar de 222 kilometer rit…gelukkig waren de vooruitzichten vandaag beter. We mochten om 08.00 bij Leo verzamelen om te genieten van een bakje koffie en een taartje. Corine was de week ervoor jarig geweest en de slingers hingen ook nog…wat een feestelijk begin van een lange dag!
Maar wie kwamen er eigenlijk genieten van de lange rit en dag? Leo, Lisette, Joop, Edwin, Sjel, Kas, Boudewijn en Kevin waren de Toro’s die het peloton kleur gingen geven. Rob, Sebas en Maickel, die nog steeds druk aan het verbouwen is, moesten helaas verschiet laten gaan! Na de routes ingeladen te hebben in de fietscomputers en nog een snel laadsessie van Joop, waren we klaar om te vertrekken. Iets over half 9, mooi op tijd voor ruim 200 kilometer op de fiets…we hebben er zin in!
We vertrokken richting Zeeland en de wind was fors te noemen. Via soms wat ongebruikelijke wegen, maar vooral veel bekende wegen reden we in de richting van Kruiningen. Zoals gezegd was de wind hard, maar het tempo bleef toch mooi stabiel rond de 30!
Door het dorpshart van Kruiningen slalomden we door de kerkbezoekers heen, die het dorp veel kent. We reden naar het water en moesten het sluisje bij Hansweert over. Alsof we een soort Elfstedentocht gingen afleggen, een kruisje bij het eerste sluisje…want er gingen er nog een aantal volgen!
De wind was nog niet gaan liggen en onze fietsrichting ook niet. Dwars door Hansweert reden we wederom langs het water in de richting van Hoedekenskerke. Nu reden we langs een bord waar stond dat we er absoluut niet mochten fietsen en zelfs een boete zouden riskeren. Maar wij Toro’s wilden voelen dat we leefden en reden alsof onze neuzen bloedden gewoon door.
Via Hoedekenskerke reden we naar Scheldeoord en de lucht begon wat donker te worden. Gelukkig reed ik (Kevin) naast Bou en die weet alles van het weer. Donkere lucht hoeft niet te betekenen dat het gaat regenen en daar was ik maar wat blij mee. Ik had namelijk mijn nieuwe, witte schoentjes aan en was niet voorberekend op een buitje. Uiteindelijk hebben we toch een ini-mini buitje gehad…was te overzien!
Een kwart van de rit zit erop, de wind is nog steeds op kop…tijd voor Oudelande. Bij de start had Edje aangegeven wel een bakje koffie om de 50 kilometer te lusten, dus het zou bijna kunnen ruiken naar een vooropgezet plan. Bij het uitrijden van Oudelande klonk namelijk een ‘LEK, LEK, LEK’ achteruit de groep. Edje had zijn banden na tien jaar vervangen en de nieuwe banden hebben meteen lek, hoe kan dat nou? Er werd snel gewisseld van binnenband, altijd fijn dat er zoveel helpende handjes zijn, en we konden de tocht weer voortzetten.
De cadans was bijna weer als voor de stop en toen mistten we Sjel en Leo. Even omdraaien en daar stond Sjelleke met zijn nieuwe racefiets en een lekke band. In zijn enthousiasme dat we weer mochten was hij een ijzeren plaat opgereden en hierdoor kreeg hij een lekke band. Weer wisselen en uiteindelijk hadden we zo toch een stop van bijna 30 minuten op 50 kilometer van de rit. Snel door, want we moeten nog wel eventjes.
Via Lewedorp reden we, soms wat afwijkend van de route, naar Arnemuiden. Nou heb ik dit station al heel vaak gezien uit mijn HBO-tijd, maar erdoorheen gefietst nog nooit. Een vissersdorpje wat niet in de buurt komt van andere charmante dorpjes…dus snel door naar wel zo een leuk dorpje: Veere. Bij Veere mochten we over sluisje twee en reden we door het mooie, charismatische centrum. De kerktoren is spuuglelijk…althans dat vonden Lisette en Kevin…maar voor de rest superleuk!
We reden met de wind inmiddels meer vanachter richting een altijd mooi stukje Zeeland, de deltawerken. Op de Neeltje Jans hadden we de wind gunstiger en daardoor konden we ook in een lekkere Toro-trein over het water racen. Af en toe een kleine waarschuwing van Leo voor vliegende meeuwen…aangezien we daar geen goede ervaringen mee hebben bij de deltawerken!
Over de deltawerken en langs Burg-Haamstede doemde daar rechts van ons de Zeelandbrug op. Sjellie vond het een mooi moment voor wat fotootjes en kwam als een ware paparazzo kiekjes schieten. Joop op kop, vereeuwigd op de beelden!!! De wind was goed in de rug gedraaid, waardoor we met lekkere snelheden door wat binnenwegen richting Zierikzee koersten.
Zo kwamen we wederom bij de bekende kerk van Dreischor, die Sebas in het rondje van Kevins verjaardag had gedaan, en uiteindelijk toen de teller op 125 kilometer stond in Zierikzee. Een pauze stop bij ‘De Proeverij’, dat kwam als geroepen. De kaart kende veel vis, voor zo een viseter als ik ideaal. We bestelden kalfsburgers, mosselburgers (je leest het goed), een broodje seranoham en ik wilde de kinderspaghetti (geen groenten, maar bolognese). Na twee rondjes cola kwam het eten en werd er gesmuld. Ik had toch de volwassen portie gekregen en het leek meer op pasta fungi…maar goed!
Maagjes gevuld, bidonnetjes vol, op naar de laatste 70 kilometer. Koud de Zeelandbrug over met wind schuin op de kop. Het was geen pretje, want de wind was erg sterk. Ik en Sjel in duo, de rest erachter als groep. Een prachtig moment volgens Joop, maar achteraf bleek niet iedereen dit hetzelfde te hebben ervaren haha!
Na de Zeelandbrug gingen we langs het water richting Kats naar de Goese Sas. Hier pakten we wederom een net wat ander paadje dan anders en gingen we over sluisje drie…leuk hoor! Over de oude zeedijk reden we vervolgens naar Wemeldinge. Op de dijk kwamen we een zeemeermin tegen en een boze man. Of hij nu een hond had, of niet…hij was boos omdat we ongeduldig waren. Nou dat waren we echt niet!
Na de Postbrug afdaling was de tank een beetje leeg bij Sjel. Zijn mond begon wagenwijd open te staan en dat was niet uit luxe of om te kletsen. Sjel zat er een beetje doorheen en moest nog een lange 40 kilometer zwoegen. We reden via Yerseke buitendijks naar Krabbendijke om vervolgens bij Rilland af te slaan naar de Bathse brug. Het eind was in zicht en het was ook wel genoeg geweest. Sjel kreeg zo nu en dan een zetje, waarbij het opviel dat Joop (die erg goed was!) ook zijn knechtenrol super vervulde.
Na de Bathse brug gingen we rechts naar beneden om over het laatste sluisje te gaan. We reden richting Woensdrecht en even werd de Rijzende weg nog geopperd. De koek was alleen op en we besloten lekker richting een verdiend biertje te rijden. Het was inmiddels half 5 en de teller wad bij sommigen de 200 al gepasseerd. Sjel zijn mond raakte bijna het asfalt, maar na het stukje over de Heimolen, bedankte hij met een warme schouderklop zijn opperknecht Bou!
De teller zei bij mij 204 kilometer, bij anderen 208/210. We waren voldaan en konden bij Leo in de tuin aanschuiven voor een lekker biertje en cola. Ook was er appelcake. Kas was meteen naar huis doorgefietst, want hij had nog een verjaardag! Klasse gereden Kas, na drie weken bijna geen kilometers. Dat geldt overigens voor ons allemaal. Iedereen had het toch maar weer mooi gedaan, 200+ kilometer met een straffe wind, we lijken klaar voor de fietsvakantie!
Tante Anja was ook ingevlogen om te helpen, zodat de Toro’s met de beentjes omhoog konden. We aten cake, dronken een lekker biertje en Sjel ging nog even gestrekt op het bankje…hij was toch wel erg moe. Sjellie was naar de gedverderrie. Bou ging na één biertje naar huis, aangezien hij nog naar Brussel moest. Joyce kwam ondertussen ook aanwaaien.
Toen kwam de befaamde hete kip van Corine op tafel en smulden we van een heerlijk broodje. Ook de salade vooraf en fruitsalade achteraf waren heerlijk. We werden goed in de watten gelegd en we kwamen aan niks tekort, bedankt Leo en Corine! Toen tot slot ook nog de fles Sambuca op tafel kwam, kon het feest helemaal niet meer op.
Rond 20.00 keerden we richting huis en kwam er een eind aan een hele geslaagde endurance ride. Lekker gefietst, mooie ronde, gezelligheid en een goed verzorgde afsluiting. Bedankt voor de organisatie en verzorging Leo! Toro’s bedankt voor de rit! Over anderhalve week gaan we de Alpen in…ik heb er nog meer zin in!
Xx Kevin
