Maandag 14-12, ingelaste toespraak van de minister-president. Het gaat niet goed, we moeten weer terug, lockdown, contact beperking, buitensporten met z’n tweeën (behalve Lisette dan, die mag met z’n tachtigen). Logisch, zat er aan te komen maar….wat betekent dat voor de Toro’s. Nou, die zijn niet voor één gat te vangen maar in een kluitje fietsen kan even niet meer.
Joop haakt af tot 19 januari maar hij is zo druk geweest dat resetten sowieso een goed idee is. Lisette mag weer schaatsen om half negen dus dat wordt hem ook niet. Edwin? Wie weet, maar nu nog even niet en Bart bereidt zich voor op de trainer en niet in het bos. Leo gaat naar Limburg, Tom? Dus: Maickel, Kevin, Sebas en jazeker, Rob. En ik natuurlijk want anders zou ik dit verslag niet schrijven.
09:04 uur verzamelen bij de Kraayenberg. Sebas valt af want die heeft zich verslapen. Rob, Kevin en ik waren op tijd en moesten nog even zeker stellen dat het voorwiel van Kevin tijdens de rit vast zou blijven zitten. Best lullig als ie er uitvalt. Klaar om 09:12 en nog geen Maickel. Nou dan gaan we maar. Wacht, daar komt ie aan. Verslapen? Nee hoor, het duurde allemaal wat langer. Nou vragen wij ons af: wat dan? Maar dat vertelt het verhaal niet.
Op pad, Rob op kop, 2×2, 1×2 + 2×1, 4×1, alle toegestane combinaties werden afgewisseld maar hoewel het veel rustiger was dan vorige week belandden we soms toch in de drukte. Vooruit dan maar. Rob’s idee was de rode route en dan wat extra klimmetjes. Eerst langs het vliegbasishek en dan de nootjesberg. Twee keer genomen en dus naar Tiestenberg. Welk pad nemen we? Beetje zoeken en klimmen en dan de bekende snelle afdaling. Ik was net voorbij Rob gereden en wilde de afdaling beginnen toen ik ineens airborne ging. Stuur tegen een boom gekomen, voorwiel dwars geslagen en ik dus gelanceerd over het stuur heen. De vlucht was redelijk, de landing kon beter. Ik kwam op mijn rug terecht en brak de rest van de val met mijn hoofd. Auw! Even bijkomen. Hoofd voelde al snel weer goed. Opstaan. Alles doet het nog. Ik was wel heel blij met mijn helm en het is maar weer eens heel duidelijk dat zonder helm rijden ontzettend dom is. Dat is met je stuur tegen een boom rijden natuurlijk ook maar dat terzijde.
Afijn. Fiets en ego opgepoetst en verder, richting rood. Inmiddels is deze route wel bekend want we zijn er zowat elke week en dat heeft een reden. Wat een mooie route! We breken de route af bij het grenspad en gaan richting België. Rob wilde graag de aansluiting met de gele en groene route weten Gelukkig hebben we dat de afgelopen weken vaker gedaan dus…Maickel weet de weg. Maar toen Rob te vroeg rechtsaf sloeg en Maickel dacht er zo ook wel te komen is het toch (weer) gelukt om te verdwalen. Niet lang hoor want na een paar heen en weertjes vonden we de Putseweg en ging het naar de gele en de groene route die overging in paars. Veel bochten, erg hobbelig en erg veel beroep op de technische fietsvaardigheden. Pittig en leuk dus. Alle single tracks werden in wisselende volgorde gereden met één constante: Maickel rijdt voorop! IJzersterk en dat voor iemand die alleen op zondag fietst.
Rob fietst ook wat minder vaak maar hij is menselijk dus werd hij wel moe. Ok, het is al kwart voor twaalf en we gaan terug. Naar Calfven. Een lusje door de polder (die niet zo bedoeld was) en richting Bergen op Zoom.
Rob had nog even een weigering toen Maickel en ik de kortste weg door het bos namen want hij wilde alleen nog over asfalt rijden maar niet getreurd, we zagen elkaar weer voor de foto bij het tunneltje bij Korteven. Inmiddels hebben we ruim 60 mooie kilometers gereden dus…tijd om naar huis te gaan.
Heel fijne kerstdagen allemaal!
