Woensdagmiddag, normaal de middag waarop lekker de fiets pak en geniet van een vrije namiddag. Vandaag blik ik terug op de rit van zondag onder genot van een lekker kwaremontje. Weliswaar niet gefietst, maar zolang iets fiets gerelateerd is…kan het bier open! De titel van het verslag doet het al vermoeden, het was nat in het bos. We gingen met de rubber, door de blubber!
Zondagochtend 09:00, plaats waar we tegenwoordig moeten zijn: Het Strandhuys. Na weken wisselingen is er nu eindelijk duidelijkheid, ook in het MTB seizoen wordt er bij het Strandhuys verzameld. Ik dacht dat ik aan de late kant zou zijn (schoenhoezen aandoen kost toch altijd meer tijd dan normaal) dus was verbaasd dat ik iets over negenen alleen Leo en Bou aantrof op de verzamelplaats. Er waren toch echt meer ‘mogges’ gezegd die ochtend en maar één afmelding. Tom meldde zich af tot mei, aangezien hij dan pas zijn MTB krijgt!
Na even praten over de verschillende lagen kleding die we aanhadden kwamen Joop en Maickel ook aangefietst. Maickel was na een weekje Nijmegen weer helemaal chill,,,, saunadagje gepakt. Joop kwam met piepende remmen (letterlijk) aangefietst en besloot meteen maar weer de mechanieker uit te hangen. Wij stonden verbaasd toe te kijken hoe Joop een handje vol zand over zijn schijven smeerde, het gepiep twee seconde verhielp…waarna het gewoon weer terug keerde. Klaar voor de start zullen we maar zeggen!
Vast gezicht op de zondag Sebas was er overigens niet bij. Na horen zeggen stond hij met zijn fietsbroek in zijn handen klaar, toen de koppijn op kwam spelen. Geen ‘mogge’ en na een avondje ‘Scheel eraf drinken’ keek Sebas zelf een beetje scheel waardoor hij niet kon fietsen. Helaas, maar toch lekker met vijf stieren het bos in! Zoals altijd volgden we maar wat graag onze LeoLeo, die er altijd voor zorgt dat je op paden fietst waar je nog nooit bent geweest.
Zo ook vlak na het begin. Het welbekende Kraaijenbergstukje (vanaf Hoeve Hildernisse) werd gedaan en toen ineens voor de spoorbomen rechtsaf. Door een knollenveld richting de andere spoorwegovergang op de Brabantse wal. Het was een van die stukjes, die je moet kennen…en Leo kent ze! Kriskras door het bos bij Mathemburg, zo richting Hoogerheide. Daar bij de vliegbasis heb je ook een stukje bos en daar slingerden we ook wat op en neer. Een klein momentje waren we Joop kwijt, maar door de oerkreten van menig Toro werd er op de klank weer teruggefietst en gehergroepeerd.
Na de vliegbasis Woensdrecht keek Mike even naar zijn vering. Althans…als je het nog een vering kon noemen. Zijn leftie was helemaal ingedaald…en daarmee was het gevoel met de fiets helemaal weg. Als zo een verlaagde Chevrolet fietste Maickel, samen met de andere Toro’s, door de bossen richting Calfven. Door de kuil van Hoogerheide schoten we het bos weer in, waar we in een soort moeras terecht kwamen. Hier kwam Leo vast te zitten en pakte Joop de kop.
Joop sleurde op kop tot ongekende snelheid en reed Leo er bijna helemaal af. Aankomend bij de Peerenboomseweg sommeerde Joop ons rechts te gaan, maar daar in de verte…in de verste verte…klonk de stem van onze CEO. CEOLeo wilde laten horen wie kapitein was en overstemde Joop met een afslag naar links. Bou, Mike en Kevin zaten in een spagaat….volgen we Joop, of luisteren we naar Leo. Toch Leo gevolgd en de pikorde was hersteld!
Na Calfven reden we richting de blauwe route. Ik had tussendoor gevraagd aan Leo of we die konden doen en daar werd gelukkig naar geluisterd. Een leuke afwisselende route, die flink wat wegheeft van rood. Bou zijn ketting liet hem af en toe in de steek. Het leek soms net of hij een kartonnetje tussen zijn spaken had gedaan….net zoals kleine kinderen (Sebas bijvoorbeeld) op hun fiets doen om een motor na te doen! Na wat fraaie lusjes reden we door richting de Putse weg om aanstalten te maken op de groene route.
Bij de groene route kwam ik op kop en reed samen met Bou en Mike in een lekker tempo over de route. Achter ons waren Knabbel en Babbel ook bezig aan hun lus! Na het eerste stukje van kop en achter Bou aan. We kwamen in een groepje van een tourtocht en reden met een lekkere snelheid over de single track. Bij het einde natuurlijk netjes wachten op elkaar en na de hergroepering terug richting Bergen!
Via de polder fietsten we wederom richting Ossendrecht/Calfven. Bij het inschieten van een modderpaadje schoof Joop zijn wiel echter weg en kwam languit in de blubber te liggen. Gelukkig konden Mike en ik nog tijdig remmen en vielen we niet over Joop heen. Na een kleine inspectie aan de fiets vielen de banden zonder profiel vooral op, maar Joop had ze net nieuw en zei dat het hoorde. Gelukkig viel hij zacht.
Na een stukje polder reden we wederom Calfven op en bovenaan wilde Leo rechts. Bij het indraaien van de bocht schoof de band van Joop weer weg, alleen nu op de weg…een hardere val als gevolg. Na een kleine check van dokter Leo (de foto ziet er ernstiger uit dan het was), werd besloten de kortste, rechtste weg naar het Strandhuys te pakken. Geen ongelukken meer gehad en op sommige stukken nog even lekker tegen de wind in gebeukt door Bou!
Eenmaal bij het Strandhuys werden de vuilniszakken al tevoorschijn getoverd en werd het eerste biertje besteld. Ik besloot ook een lekker broodje bal met pindasaus te nemen…jum! De afterbier is zoals altijd het beste en ook dit keer was het weer reuze gezellig. Helemaal toen Leo even het hart op zijn tong legde en Joop toesprak:
“Jij bent zo een mannetje die…” Enfin, lachen was het en je had erbij moeten zijn! Na het tweede biertje,, namen we nog een derde en konden we uiteindelijke zeer voldaan en onder de blubber terug naar huis. Tijd voor de F1, voor Feyenoord en voor de repetitie. Bij de repetitie was Sebas gelukkig ook weer boven Jan en onder zijn dekentje vandaan gekomen. Het was een lekkere zondag, waarbij weer het een en ander gebeurde. Aankomende zondag weer…ik ben erbij!
Xx Kevin
PS: Voor de feestdagen een cadeautip. Het boek ‘Draag nooit een gele trui’. Ook deze rit hebben we weer ervaren dat in ons groepje verschillende soort ‘renners’ zitten. Dit boek omschrijft al die soorten renners en schetst heel herkenbare beelden. Zo hebben ze het bijvoorbeeld over het type waar we ons allemaal in kunnen vinden: De terrastijger.
De Terrastijger: Je kunt op zondagmiddag gaan trainen en op het terras in de buurt een groep wielrenners zien zitten die na de vroege training nog een biertje dirnkt. Kom je twee uur later weer thuis en dan zitten diezelfde wielrenners nog steeds op dat terras. De terrasrenners gebruiken het wielrenne als excuus om zich volop in de geneugten des levens te storten. Het wielerpakje is noodzakelijk om zonder schuldgevoel te kunnen genieten van bier en veel borrelhapjes.
