Het is midden in de vakantieperiode en dan het is altijd even afwachten wie er mee gaan. Gelukkig heeft niet iedereen tegelijk zin om weg te gaan dus is er altijd wel iemand om mee te fietsen. Leo en Kevin zijn al terug van weggeweest (niet samen), een aantal Toro’s is nu weg en anderen blijven thuis of gaan nog. Tom wilde ook weer eens mee en dat gold ook voor Edwin en Constant. Bij het Strandhuys verzamelden zich om 0900 uur dus Leo, Joop, Edwin, Constant, Kevin, Tom en ikzelf. We konden geen echt grote ronde gaan doen want zowel Kevin als Leo moesten op tijd terug zijn. Kevin zelfs uiterlijk om 1200 uur al. Constant wist wel een geschikt rondje en hij mocht dan ook vandaag de ritkapitein zijn.
Op een normaal tempo reden we de plaat af, richting Heimolen en daarna de Huybergsebaan, je raadt het al, richting Huybergen. Voordat we daar waren sloegen we echter linksaf en gingen we de grens over. België dus, richting Kalmthout en daarna Kappellen en Zandvliet. Het weer was prima, de stemming was prima en het tempo was prima. Langzaam maar zeker ging dat natuurlijk wel weer omhoog zoals meestal bij een Toro rit. Dat Tom erbij was scheelt ook want eenmaal op kop moet hij toch net weer iets harden dan er daarvoor gereden werd. Geen probleem, iedereen kon prima mee en de rechte stukken gingen in 35-38 km/u. Ik weet niet een of we nou wind mee of tegen hadden maar dat maakt ook niet uit. Ik geloof wel dat Edwin een beetje spijt had van zijn toch wat rustigere fietsperiode na de Dolomieten want hij moest echt zijn best doen om in het wiel te blijven.
Eenmaal terug in Nederland, op weg naar de Oesterdam nam Tom de kop langs het water van het Schelde-Rijnkanaal. Hier werd echt gas gegeven. Hij begon met 38 km/u en voerde het tempo langzaam op via 40 km/u naar het laatste stuk zelfs 42 km/u. En toch…iedereen hing er nog aan. Trots op de Toro’s. We lieten nog steeds “no one behind”. Onder het viaduct door, rechtsaf, een 180-je en dan het viaduct over het kanaal op rammen. Ok, even hergroeperen onder aan de brug. Gezamenlijk werd de Oesterdam aangevallen. Eerst met 35 km/u en na de eerste 5 km met 40 km/u. Dat bleek toch te hoog dus tussen de 35 en 40 werd de dam afgemaakt. De snelste weg naar huis zou een ronde van boven de 80 km opleveren en dat werd ok gevonden. Zo gezegd, zo gedaan. Bij Ed was de pijp ongeveer leeg en we laten niemand (lang) achter dus gingen we hard fietsend/rustig fietsend, uiteindelijk via het nieuwe fietspad langs de Binnenschelde, naar ons vertrouwde eindstation, het Strandhuys.
Tom had andere plannen dus hij haakte af toen we Bergen inreden. Leo had nog tijd voor een biertje. Kevin eigenlijk niet maar nadat hij aangekondigd had om naar huis te gaan herinnerde hij zich de oproep van Ed van de week ervoor. We leave no one behind geld ook bij het afpilsen. Je kan dus niet zomaar weg. Afijn, we hielden ons allemaal aan de standaard van twee biertjes en zo kwam rond 1200 uur, lekker op tijd dus, een eind aan een mooie vlotte rit. Kevin was maar een beetje te laat thuis 🙂
