En zo is er weer een maand voorbij. De eerste maand van 2021, waar corona nog steeds de overhand heeft. De maand januari waar stukken bos ons zijn ontnomen en de maand waar Tom en Bou de 1000 kilometer al zijn gepasseerd.
Afgelopen zondag dus de laatste rit van januari. Bij het wakker worden keek ik in de weerapp en zag ik een minnetje voor het aantal graden…balen. Er werd een koude dag voorspeld en dit klinkt voor de een als betere muziek in de oren dan voor de ander. Zo was Joop opgewekt over de rit die komen ging. Een temperatuur onder nul betekent namelijk bevroren ondergrond en dan kan je knallen!
Ach goed, vroeg uit bed en warm aankleden dus. De avond ervoor stelde Leo voor om 09.03 te verzamelen. Hierop stelde ik dat dat niet zo lekker uitkwam en werd het gelukkig vervroegd naar 09.01. Nu is het een ongeschreven regel, en sinds kort een geschreven door het verslag van Lisette, dat als je iets van morgeeee typt i de groepsapp, je mee gaat! De eerste was Joop, gevolgd door Sebas en Leo. Toen kwam Salto Tom…het bericht begon goed met Mogguh. Daarna kwam echter de afmelding omdat het te koud zou zijn….zo zie je maar…echte Bogers worden niet meer gemaakt.
Kevin gooide er een morge in, Lisette, Bou, Maickel en Edje. Mooie groep dus om de kou mee in te trekken. Dat het echter nog kouder kan bewees onze Zweedse Kas,,,, hij deelde een -12 temperatuur in Jönköping en was baas boven baas.
Lisette vroeg nog even snel wat je nou in je bidon moest doen als het vriest. Verschillende tips kwamen binnen, van ruitensproeisel tot rum met cola….Ik weet niet wat het uiteindelijk is geworden, maar het kan zomaar iets zijn waar je de weg van kwijt raakt…hierover later meer.
Iets over negenen kwam ik aanfietsen en stond er al een grote groep (natuurlijk netjes op afstand van elkaar) te wachten om te gaan! Lisette, Leo, Edje, Sebas en Maickel. Boudewijn kwam daarna aanfietsen en over precies hetzelfde stukje kwam Joop aanfietsen. De twee heren zochten nog even de grens op van het verboden te fietsen….aangezien ze een stukje hadden gevonden op de Kraayenberg waar geen bordje stond, de rare devils!
Leo wist een mooie ronde en dat was maar goed ook. Het was zijn verjaardagsritje. Onze kersverse CEO Leo had vrijdag 29 januari namelijk 59 kaarsjes uitgeblazen en dat moest natuurlijk met een bijzonder rondje gevierd worden! Volgend jaar groot feest dus als Leo 60 wordt!
We vertrokken met richting Hoeve Hildernisse en reden netjes op afstand van elkaar door de blubber/harde ondergrond. Met verschillende stukjes bos in Mathemburg reden we snel richting de polders bij Woensdrecht om koers te zetten richting de groene route. Ik vind de groene route persoonlijk altijd wel leuk, maar niet als we er eindigen. Om er te beginnen was dus een uitstekende keuze van de ritkapitein en zo reden we door de kou richting België.
Koud was het namelijk wel, de dubbele handschoenen en sokken waren uit de kast getrokken om het maar niet koud te krijgen. Nu waren de voetjes al snel koud en waren we blij dat we bij de groene route waren. Het gas erop zetten en jezelf weer helemaal warm fietsen was het medicijn tegen de kou.
Bij het opdraaien van de groene route schoten we achter Sebas aan. De kleine man maakte alleen een kleine inschattingsfout bij een grote plas, waardoor hij parkeerde. Maickel en Kevin met z’n tweetjes door en dat ging in een lekker rap tempo! In het midden van het parcours waren de schakels alleen bevroren, dus in hoge cadans de route afrijden.
Sebas en Bou kwamen ook voldaan bij het eindpunt en onze 59-jarige Leo bleek nog steeds in dezelfde conditie als de 58-jarige te zijn en had zodoende tijd voor wat actiefotootjes van Joop, Ed en Lisette, evenals de wekelijkse omgevingsfoto’s natuurlijk!
Na de groene route kreeg Sebas een tintel. Normaal rond deze tijd een tintel in de tenen, nu was het een tintel in de handjes. Bevroren en ontdooid wel te verstaan. Toen Maickel zich erbij voegde met een koud kontje, waren er minimale geluiden van een ritje terug naar Non Plus….maar gelukkig werd dit niet opgevolgd. We gingen door over een klein beetje geel, naar de Kalmthoutse Heide. Hier leidde Leo ons over soms bekende en soms onbekende paden. Het werd pas echt weer bekend bij het grenspad….
Het grenspad is altijd leuk, ahum. Het grenspad heeft ook al de nodige historie in de ETCC. Van het maar niet kunnen vinden van het grenspad met Constant tot een prikkeldraad knuffelsessie van Mike…er is al veel gebeurd. Vandaag een nieuw hoofdstuk in het grenspad verhaal.
Het pad lag er echt belabberd bij. Hoge wortels, diepe kuilen en vooral heel veel blubber. Het was zaak goed te sturen en het ging bij iedereen wel lekker. Bij het einde van het grenspad werd er uiteraard gewacht en gewacht. Sebas, Bou en Maickel stonden er als eerste en toen Kevin, Joop en Leo ook aankwamen was het nog wachten op Ed en Lisette. Ed en Lisette remmen nog wel eens voor een kuil en met zo een slecht grenspad was het ook voor te stellen dat het iets langer kon duren.
Na vijf minuten sprong Bou op zijn fiets om terug te fietsen. Ver teruggefietst, niks gevonden. We waren ze kwijt….balen, maar volgens Leo zijn ze ergens rechts gegaan en kwamen ze zo ook op de rode route. Als we de rode route uit zouden rijden, staan ze vast bij het eindpunt.
Zo gezegd, zo gedaan. Wij de rode route rijden en op het eindpunt weer wachten. Geen Ed, geen Lisette. Hmmm, de teentjes waren ondertussen nog kouder geworden en om nu nog een hele zoekactie op te zetten in de kou zag ook niemand zitten. Leo stuurde een bericht in de whatsapp:
Ed, Lisette, Non Plus!
Wij snel fietsen naar Non Plus voor een lekker bakkie snert en hersteldrankje. Aangekomen nog steeds geen Ed en Lisette, maar toch maar vast een soepje en drankje gehaald. Proosten op Leo’s verjaardag en alvast vooruitkijken op het WK veldrijden van die middag.
Na een kwartiertje kwamen Ed en Lisette aan, met maar liefst 70 kilometer op de teller…of ten minste, zo voelde het voor de twee. Snel nog een verjaardagsdrankje mee drinken en na een halve liter snert en een lekker goudgeel rakkertje konden we weer voldaan de fiets op. De rijzende weg op zei Lisette.
Lisette sprong weer weg, maar dit keer kreeg ze hem niet cadeau. Volle spurt erachteraan en daarmee hopelijk ook de nieuwe traditie van Rijzende weg na non plus gestopt! We reden over de weg terug en kwamen onze Sjel nog tegen. Lang geleden en na een kort praatje scheidden onze wegen weer. Iedereen thuis, opwarmen, douchen en klaar zitten voor een sport middagje.
Een mooie middag was het zeker. Van der Poel werd wereldkampioen veldrijden en Feyenoord won de topper van PSV. Enige smetje was de winst van Ajax op AZ, maar daar denkt natuurlijk niet iedereen zo over.
Het was een mooie, koude rit. Aankomende week verwachten ze sneeuw en kou, dat gaat ongetwijfeld weer een enerverende toch opleveren. Bedankt Leo voor de ronde en je verjaardagstraktatie en tot zondag allemaal!
