Voorbereiding en heenreis
Het is vrijdag 9 augustus, de dag van de voorbereiding voor de 9e fietsvakantie van de El Toro Cycling Club. Maickel en ik (Boudewijn) organiseren en hebben dit jaar gekozen voor een mooi huis in Bourg d’Oisans, ongeveer aan de voet van de Nederlandse berg, Alpe d’Huez. De eerste ETCC fietsvakantie was ook in dit gebied maar er is daar zoveel moois dat een nieuw bezoek prima kan. Bij de eerste versie waren we met z’n vijven, Leo, Joop, Ed, Sjel en ik. Dit betekent dat er best veel van de huidige Toro’s nog nooit Alpe d’Huez beklommen hebben en dat moet worden rechtgezet. We gaan nu met negen Toro’s op pad. Alleen Rob en Sjel konden niet mee. We zijn natuurlijk ook benieuwd wat negen jaar ouder worden voor impact heeft. Genoeg redenen om er naar uit te zien dus. Maar eerst maar eens op locatie zien te komen.
Dat begint met de auto halen en de aanhanger met fietsen te vullen. Er moeten er acht in met in het achterhoofd dat op de terugweg Maickel erbij komt. Hij komt met Lonneke op zaterdag 10 augustus terug rijden van zijn vakantie in Spanje, wordt in Bourg d’Oisans afgeleverd waarna Lonneke alleen verder rijdt. Komt mooi uit. Hij is er veel eerder dan wij dus we verwachten een gespreid bedje.
Ik heb ons vervoer om een uur of twee thuis en de fiets van Kas (donderdag al bij mij neergezet) gaat in de aanhanger. De rest volgt druppelsgewijs in de middag en we zijn er helemaal klaar voor. Zaterdag om 5 uur vertrekken we bij Joop waar iedereen dan is (toch?). Om kwart voor vijf stond Kevin, volgens afspraak bij DH17. Op naar Leo. Leo? Even geen gehoor. Verslapen? Nee, gelukkig niet. Hij dacht om vijf uur opgehaald te worden en was nog niet helemaal klaar. Dan naar Kas. Ook niet paraat. De afgesproken plek was leeg. Verslapen?. Ja, deze wel. Na een telefoontje van Kevin was hij gelukkig snel bij de bus en waren we iets later dan gepland bij Joop maar niet zo laat dat er geen bakkie koffie in kon.
Alles klaar, rijden maar. Ik nam het eerste deel voor mijn rekening. Lekker rustig, zowel op de weg als in de auto. Leo zat naast me en hield me wakker. De tweede stint was voor Leo met Joop ernaast en hoewel Joop eigenlijk niet wilde rijden heeft hij de laatste en de langste stint gedaan. Helemaal top. Om een uurtje of vijf, na 12 uur rijden (best veel files in de laatste uren) waren we bij het huisje waar we door Maickel werden verwelkomd. Hij had boodschappen gedaan en lekkere hapjes en drankjes voor ons gehaald. Dat is nog eens service. Moeten we altijd zo regelen. Uiteraard moesten er nog veel meer boodschappen worden gehaald en dat deden we dan ook na een poosje. Groot voordeel van een huisje in een stadje is dat alles lekker dichtbij is. De supermarkt zelfs zo dichtbij dat we lopend, karren vol drank en eten naar het huisje konden brengen. Dat huisje had overigens een mooie, grote tuin die prima geschikt was om even in te relaxen.
s’ Avonds lekker in het dorp een pizzaatje eten en daarna nog een biertje op een terras waar een live bandje….net gestopt was. Helaas. Terug naar ons huisje dan maar, nog een drankje, slapen, klaar voor dag 1.
Dag 1
Zoals afgesproken waren we om half acht aan het ontbijt. De echte vroege vogels (Kas, Leo, …) verzorgden elke dag de aanzet (koffie en zo) zodat de lateren (waaronder ondergetekende) niet zoveel meer hoefden te doen. Veel eten is het devies, ook zonder trek. Zelfs Kevin neemt dit tegenwoordig ter harte. Ontbijtje op, afruimen en klaarmaken voor dag 1. Om kwart voor negen waren de Toro’s en hun fietsen er klaar voor. Nog even een foto en dan op weg.
Waarheen? Naar Col de Luittel en Col du Chamrousse. De eerste helft is de Luittel en dat is het zwaarste deel. Gemiddeld rond de 10% met stukken van 15% en korte uitschieters daarboven. Het tweede deel naar de top van de Chamrousse is wat vriendelijker, zo’n 7%. De totale klim is ongeveer 18 km. Van het huisje naar Séchilienne, de voet van de klim, was het 24 km, af en toe een paar procent omhoog maar meest dalend. Dan weet je dat de terugweg meest stijgend is dus was er de optie om met de auto naar Séchilienne te rijden maar die werd niet gebruikt.
Tot de voet van de Col de Luittel reed de groep meestal als geheel maar uiteraard veranderde dat bij de start van de klim. Tijd om de maskers af te doen en de echte vorm te tonen. Nou, geen echt grote verassingen. We weten al wat de standaard verhoudingen zijn maar er zat nu ook wat verschil in voorbereiding. Hoe pakt dat uit? Nou, zo. Kevin was meteen weg. Gaan we niet proberen bij te houden. Kas ging ook hard van start. Ik daarachter met Mike in die zich in mijn wiel liet zakken, eigen tempootje. Daarachter Sebas, Leo, Edwin en Lisette. Kas was iets te voortvarend begonnen en de tandem Bou/Mike ging er langzaam overheen. Tot de top van de Luittel heb ik alleen Mike gezien/gehoord en we zijn daar even een fotootje wezen maken (als enigen).
Ik was best gesloopt dus de tweede helft ging langzamer. Kas kwam er voorbij en Mike pakte zijn wiel. Kas ging echter best hard en Mike moest lossen zodat ik hem weer kon oppikken en de tandem weer herstellen. Kevin was al even boven, Kas vlak voor ons en achter on druppelden de anderen binnen in de volgorde die in het begin was neergezet, wel met verschillende tussenpozen. Kevin maakte van de wachttijd gebruik om een filmpje op te nemen om zo aan de leerlingen van de Kreek te kunnen laten zien dat hij echt zijn best deed om het schoolhoofd, meneer Gerrit, te vinden. Die was op miraculeuze wijze verdwenen. Er zouden nog meer meneer Gerrit momentjes volgen. We vonden even later een terras van een restaurant dat gesloten was maar de stoelen waren heerlijk en er was een kraan dus in het zonnetje, lui onderuit op de laatsten wachten was geen straf. Toen iedereen er was hebben we in Chamrousse lekker rustig geluncht. We hadden afgesproken de iets langere afdaling terug naar Séchilienne te doen omdat het wegdek daar beter was. Uiteraard trekt de afdaling, net als de klim, de groep uit elkaar maar het wachten is een stuk korter. Dan weer naar het huisje. Bij de meesten was de pijp inmiddels aardig leeg. We begonnen met het idee om als groep te rijden maar helaas, idee 10, uitvoering een 5. Toch teveel verschil in tempo en resterende energie. Ik reed met Kevin in een lekker tempo op kop en wij waren dus als eerste bij het huisje. De rest van de groep volgde met verschillende intervallen. Dat niet iedereen de goede keuze had gemaakt door niet met de auto naar de voet van de klim te gaan werd ook helder.
Mooie eerste dag. Mooie eerste rit en best een pittige eerste rit. Het voordeel is dat iedereen nu van zichzelf (en de anderen) weet hoe de vlag erbij hangt. En dat is mooi omdat de tweede dag de zwaarste is of in ieder geval kan zijn. Er zijn meerdere opties voor dag 2. Van een beetje pittig tot heel zwaar.
We hadden behalve heel veel bier, ook vlees etc. voor de BBQ gekocht en Mike maakte een heerlijke pastasalade. Geen probleem dus om de energie weer op peil te krijgen. Maar eerst bijkomen, een biertje drinken, douchen en weer een beetje mens worden. De BBQ was goed, de pastasalade was super en de stemming helemaal top. Mooi moment voor het plan voor dag 2. We gingen naar de Col du Glandon. Even doorrijden en je bent op de Col de la Croix de Fer. Nou kan je op de Glandon of op de Croix de Fer omkeren en langs dezelfde weg terug gaan. 75-80km en 1600-1750 hoogtemeters, best een pittige klim. De zwaarste optie was vanaf de Col du Croix de Fer een ronde tegen de wijzers van de klok in naar de Glandon vanaf de andere kant rijden, De Glandon beklimmen (laatste paar km zo’n 12%) en dan afdalen en terug. 135km en 3600 hoogtemeters, best heftig. De tussenopties werden verworpen dus de ene helft ging voor de korte en de andere helft voor de lange optie. Lisette, Leo, Edwin en Joop namen de korte en Kevin, Sebas, Kas Mike en ik de lange. Hierbij moet worden aangetekend dat Mike en ik nog niet helemaal zeker wisten of dat wel een goed idee was.
De feestvreugde van de avond werd door Leo verhoogd door een heuse Bingo, een echte, met balletje en cadeautjes. Het zal wel aan mij liggen maar ik ben hier te oud (of niet oud genoeg) voor. Ik miste steeds getallen en dan is winnen errug lastig. Mag de pret niet drukken. Na de laatste drankjes was het bedtijd. Morgen weer een dag! Dag 2!
Dag 2,
Oké, tijd voor de big day. De ontbijtprocedure verliep net als gisteren met als uitzondering dat Mike 2 x opschepte van zijn pastasalade. Dat leek logisch want hij moest immers twee zware cols gaan beklimmen maar hij waarschuwde ons dat hij het idee had dat er een iemand een overstap van de ene naar de andere groep zou kunnen gaan maken. Ook het preparatieproces en de foto leken op die van dag 1 en tegen negen uur toog de ETCC dan ook richting de Glandon. Hier waren de navs het niet met elkaar eens. Linksaf door het dorp of langs het water naar de start van de klim. Nou, start? Het stuk naar de voet van de berg was ook al behoorlijk pittig. Het gevolg was wel de eerste splitsing van de dag. Maakt niet uit. Nog even twijfelen aan de route want een paar Garmins stuurden ons uit het dorp weer naar beneden maar daar is (bijna) niemand ingetrapt.
Mooi, de Glandon op dan maar. Kevin hadden we al even niet meer gezien dus die was vast ver vooruit. Kas ging weer in een mooi tempo naar boven en daarna kwamen Sebas en ik. Mike had een slechtere dag en bleef wat achter. Hij kent zichzelf goed dus hij had het al aangekondigd (self fulfilling prophecy?). Sebas moest af en toe even lossen maar kwam er steeds weer bij. En heel verassend, op een gegeven moment met Kevin. Hè, hoe dan? Wat bleek; Kevin had wèl de Garmin gevolgd en was langs de dam weer van de Glandon weggereden, naar beneden. Hij moest dus extra meters en extra hoogtemeters maken. Als iemand dat kan is het natuurlijk Kevin wel en hij reed dan ook snel weg bij ons, op weg naar Kas, die wat terugviel. Ik kon Kas vlak voor de top nog mooi voorbij dus Kevin, ik, Kas en Sebas kwamen vlak na elkaar in die volgorde boven op de top van de Croix de Fer.
Boven even bijkomen en wachten op wachten op Mike. Eenmaal boven gaf Mike aan dat hij terug ging. Wat? Mike geeft nooit op maar verstand komt blijkbaar met de jaren. Het ontlokte bij Sebas wel de iconische woorden: “Mike, hier gaat nog lang over nagepraat worden”. Ik vond dat ik maar mee moest met de jeugd. Er moet toch iemand op hen passen, nietwaar? Leo was er inmiddels ook en gezien de tijd hebben we niet op de rest gewacht en zijn we met zijn vieren doorgegaan. De lus richting la Chambre was mooi en vooral dalend (en dat was ook mooi). Kans om wat bij te komen dus. Vlakbij La Chambre hebben we ergens geluncht waarna we helemaal klaar waren voor de Glandon, van de mannenkant, met de laatste kilometers veelal 12%, met 30+ graden Celcius. Het was inderdaad eigenlijk iets teveel van het goede. We begonnen vol goede moed maar iedereen had al snel zwaar. Kevin startte zoals gewoonlijk het snelst maar hij had last van zijn maag en van te weinig energie. Ik had een goed begin en kon er voorbij. Het was best afzien. Het laatste stuk kreeg ik kramp in beide benen (gebrek aan energie en aan water). Afstappen, stukje lopen, opstappen, stukje fietsen, kramp, afstappen..etc tot de top. Kas had het ook heel zwaar gehad en kwam een minuut of 5 later boven, op 5 minuten weer gevolgd door Kevin. Drinken, bijkomen, een meneer Gerrit filmpje maken en wachten op Sebas. Maar Sebas kwam niet. En nu? Kevin had onderweg een appje van Sebas gezien waarin hij zei mogelijk de bus nodig te hebben. Ja, en nu? We hadden geen bereik en misschien was Sebas wel gestopt om op de bus te wachten. We besloten af te dalen tot we wel bereik hadden. Dit uiteraard met het risico dat Sebas op de top aankwam en daar niemand aantrof. We waren al voorbij de helft van de afdaling toen we voor het eerst bereik hadden. Het busje was niet ingezet dus besloten we op Sebas te wachten. Hij kwam er redelijk snel aan; ongeveer 10 minuutjes langer boven blijven was genoeg geweest, maar helaas. Sebas was helemaal stuk gegaan maar had gelukkig nog wel (of wel weer) de energie om naar het huisje te fietsen. Half zeven terug. Pfff, een zware dag maar na afloop geeft dat ook wel een lekker gevoel, zeker met een biertje in je hand.
De andere groep heeft zoals gezegd een retourtje gedaan maar ze hadden voor de afdaling wel nog even een communicatiedingetje. De heren stonden op de top van de Croix de Fer op Lisette te wachten terwijl zij op de top van de Glandon op de heren aan het wachten was. Uiteindelijk komt alles in orde dus dit ook. Na onderweg lekker geluncht te hebben, zijn ze probleemloos naar het huisje gereden waar ze door Sebas vervolgens in de stand-by modus werden gezet (Sebas, hier gaat nog lang over nagepraat worden). Mooi toch, zo mogen meeleven.
Na de heroïsche verhalen, een paar biertjes en een opfrisbeurt voor de laatkomers was het tijd om de energie aan te vullen. Eten dus! Dat bestond uit een lekkere pasta die werd gecompleteerd met wat er van de salade van gisteren over was. Heerlijk. Lekker bijkomen. Het leed was al weer vergeten en we konden dag drie gaan bespreken. Ook hier waren verschillende opties waarbij de kortste was: klimmen naar de top van de Alpe d’Huez en dan weer terug. Deze werd het niet. De keus viel niet op de zwaarste optie maar op een soort gemiddelde van de opties met eerst een vlak stuk om in te fietsen, dan de Alpe d’Huez, er overheen om via het laatste stuk van de Col du Sarenne met een lusje weer terug naar Bourg d’Oisans te gaan. Ongeveer 70km en 1800 hoogtemeters. De keuze was unaniem.
Hierna volgde het klapstuk van de avond. Van Edwin. Hij had een mooi spel voor ons meegenomen. Hitster! Een muzieknummer luisteren, zo goed mogelijk in de tijd plaatsen en proberen 10 kaartjes te verzamelen, wat lukt als je weet wanneer het nummer (ongeveer) is uitgebracht. Het gaat te ver om de details uit te leggen maar de Toro’s werden in twee groepen gedeeld en hebben een heerlijk geanimeerde avond gehad. Mooi spel! Op naar dag 3.
Dag 3
De voorbereiding voor een fietsdag is inmiddels bekend en ook nu gingen we tegen negen uur van start. Eerst 10 km warmfietsen en dan de Alpe d’Heuz op. Eens kijken wat 9 jaar ouder betekent. Kevin ging proberen binnen een uur de top te halen en was snel weg. Kas reed daarachter en was dit keer niet bij te halen. Hoe doet ie dat toch? Elke dag sterker worden, in ieder geval relatief. Ik reed daar weer achter, met bijgeluiden, bekende bijgeluiden, van Mike. Hij was zijn mindere dag te boven en had zich in mijn wiel vastgezet zodat we gezamenlijk boven kwamen op 1 uur en 16’. Kevin had zijn uur niet gered en had het wat laten lopen waardoor hij nog bijna door Kas werd ingehaald. Boven in het dorpje Huez zijn Mike en ik nog doorgereden tot de top van de Tour de France etappe. Leo deed dat later ook en nog wat later Sebas en Edwin ook. Die waren al een poosje terug en we zaten lekker van een colaatje te genieten toen het opviel dat Leo nog niet terug was. Leo appte: “verdwaald”. Kan iemand me komen halen? Ik zit daar en daar en rijd maar rondjes. Grappig! LeoLeo was van slag en ik, die thuis ongeveer het slechts de weg weet, mocht Leo halen en terug brengen. Is weer eens wat anders.
Toen Lisette even later ook aankwam, zijn we lekker gaan lunchen, hebben we nog een groepsfoto gemaakt en konden we deel twee beginnen. Dat viel nog niet mee. Eenmaal Huez uit was het een beetje afdalen en af en toe weer even omhoog en na 6km de laatste 3 kilometers van de Col du Sarenne. Pittiger dan waarop was gerekend maar ook hier kwam iedereen boven. De afdaling daarna begon heel slecht. Steen op de weg, veel en kuilen en best steil. Voor een enkeling echt teveel van het goede. Gelukkig was na een aantal kilometer de weg weer helemaal vlak en kon Mike zelfs de 80+ km/u aantikken. Chapeau. Volgens mij het snelheidsrecord van deze vakantie. De rest van de route was mooi en probleemloos en één voor één bereikte iedereen het huisje. Helemaal goed. Allemaal zonder ongelukken het einde gehaald. Het waren weer gedenkwaardige fietsdagen.
Wat nog restte was opruimen en schoonmaken van het huisje. Uiteraard vergezeld van een biertje. We moesten ook nog eten dus we gingen (wat laat) het dorpje in. Eerst nog even een biertje op een terras met een zeer vrolijke fransman van een jaar of 60 die alleen maar aan het lachen was en voluit onverstaanbaar frans tegen ons praatte. Het enige wat duidelijk leek te zijn, was dat hij Kevin wel aardig vond (als ik het goed heb begrepen). Nou, eettentje opzoeken maar. Dat bleek lastig. We waren te laat, het enige dat uiteindelijk nog kon was een shoarmatent. Dat hebben we dus gedaan en dat was eigenlijk hartstikke lekker. Ook weer gelukt. Terug naar het huisje. Het was zowaar aan het regenen. We hebben dus echt mazzel gehad tijdens het fietsen. Drie dagen prachtig weer, geen wolkje aan de lucht. Eerder te warm dan te koud maar gelukkig niet nat.
De volgende dag wilden we om half zeven gaan rijden dus de wekkers werden om half 6 gezet.
De terugreis
Hierover kunnen we kort zijn. Volgens plan zijn we om half zeven vertrokken. Dezelfde drie chauffeurs als op de heenreis hebben in dezelfde volgorde, de reis in dezelfde tijd, zonder problemen, afgelegd. Bij Joop’s huis stonden al partners te wachten zodat al snel de bus leeg was en iedereen huiswaarts toog. Ik heb nog even het busje weggebracht en zat thuis om een uur of acht aan een welverdiend biertje.
Het was weer een fantastische fietsvakantie met een fantastische groep. Ik heb ervan genoten! Volgend jaar is de beurt aan Kevin en Sebas. We laten ons verassen.
